Sting

Fotoverslag van concert in Ziggo Dome.

 
Eerder dit jaar stond hij nog in de Heineken Music Hall (op 7 februari) met zijn ‘Back To Bass’ tour. Nu 4 maanden later was hij opnieuw in Amsterdam, maar dan een stukje verder voor een uitverkocht concert in de gloednieuwe Ziggo Dome. Zonder dat hij met deze tournee een nieuw album promoot, maar dat heeft Sting ook niet nodig om een zaal vol te krijgen. Zijn hits uit de periode dat hij bij The Police zat en zijn solocarrière zijn genoeg om voor welke reden dan ook voor een uitverkocht publiek op te treden. En dat zou hij deze avond nog maar eens opnieuw gaan bewijzen in deze nieuwe concertzaal.

Afgezien van een Police coverbandje die voordat de zaal open ging de wachtende mensen dachten te vermaken had Sting geen voorprogramma. Dus rond 20:15 kwam hij met zijn band het podium op lopen om te beginnen met ‘If I Ever Lose My Faith In You’. Zowel het publiek als Sting zelf moesten even op stoom komen, maar daar was maar 1 nummer voor nodig. Want daarna ging het ook echt los met The Police hit ‘Every Little Thing She Does Is Magic’ en ‘Englishman in New York’ die beiden enthousiast werden ontvangen. Wat volgde was een mooie afwisseling van Police hits en zijn betere solowerk. Solo nummers ‘Seven Days’ en ‘I Hung My Head’ worden afgewisseld met ‘Demolition Man’ en ‘Driven to Tears’.

In één van de zeldzame momenten dat Sting tussen de nummers iets vertelde had hij het over het uitzicht dat hij ooit had vanuit zijn huis en hem inspiratie gaf voor een nummer. Waarbij iedereen al meteen door had om welk nummer het ging: ‘Fields of Gold’. Na een mooie versie daarvan werd er weer gas genomen met ‘Message In The Bottle’. Dankzij dat nummer was iedereen gelijk gemotiveerd genoeg om mee te zingen met ‘Heavy Cloud No Rain’ dat door Sting enthousiast werd aangemoedigd. Bij een andere Police song die daarna volgde, ‘De Do Do Do, De Da Da Da’, kondigde Sting aan dat hij dat nummer tijdens deze tour deze avond voor het eerst weer speelde.

Bij de vier nummers die daarna volgden (‘Love Is Stronger Than Justice’, ‘The Hounds of Winter’, ‘The End of the Game’ en ‘Roxanne’) versuft alleen bij het minder bekende ‘The End of the Game’ de aandacht van het publiek. Maar dat komt meteen weer goed bij ‘Roxanne’, waarbij Sting nog altijd dezelfde uithaal aandurft als toen het uit kwam in 1977.

Na deze uitgerekte versie van ‘Roxanne’ liepen Sting en zijn band het podium af. Om even later weer terug te komen voor de eerste toegift. Die begon met één van de hoogtepunten van de avond: ‘Desert Rose’. Met vervolgens nog eens twee nummers van The Police: ‘King of Pain’ en ‘Every Breathe You Take’ dat massaal werd en meegezongen en geklapt. Wederom wordt het podium weer verlaten, maar het was nog veel te vroeg om er nu al een eind aan te breien. Dat vond het publiek ook, en dus kwamen Sting en zijn band opnieuw terug voor het rockende ‘Next To You’. Om daarna echt af te sluiten met een kippenvel versie van ‘Fragile’.

Het was misschien net iets aan de korte kant. Het was niet verkeerd geweest als er aan de setlist bijvoorbeeld nog ‘Walking On The Moon’, ‘Don’t Stand So Close To Me’ of ‘If You Love Somebody Set Them Free’ waren toegevoegd. Aan de andere kant was het misschien vroeg afgelopen omdat er geen support act voorafgaand was.

Maar dat is dan ook het enigste dat aan te merken is. Want dit was Sting zoals hij op z’n best is. Gewoon met een band waarmee hij op een intiem podium zijn beste werk doet. Zonder orkest (wat hij twee jaar geleden had) of grote beeldschermen. Maar Sting bewees dat hij het ook makkelijk zonder dat af kan. En een zaal als de Ziggo Dome leende zich daar deze avond perfect voor.

Tekst: Peter van Cappelle

Foto’s Anneke Ruys (Sting tijdens Symphonica In Rosso 2010)