Mumford & Sons
Ziggo Dome zeker niet te groot voor Canadese band.
Wie had 5 jaar geleden kunnen bedenken dat een folk band nog zou populair zou worden dat ze stadionformaat uitgroeien? Het is bizar hard gegaan met Mumford & Sons. De populariteit in Nederland is in 4 jaar tijd gegroeid van popzalen als Doornroosje en Tivoli tot zalen als de HMH en deze avond een uitverkochte Ziggo Dome. En dat met nog maar 2 albums op zak. De ondergetekende recensent zag de band 3 jaar geleden in Tivoli, vorig jaar op Pinkpop, en nu (dankzij gewonnen kaarten bij 3FM) in de Ziggo Dome.
Maar voor dat Marcus Mumford en de zijnen zelf het podium betraden mochten twee andere bands het publiek opwarmen. Als eerste hiervan begon Canadese band Half Moon Run. Een indie band met lichte folkinvloeden. Zeker niet onaardig (waarbij hun debuutalbum ‘Dark Eyes’ van vorig jaar ook aan te raden is), maar de meeste songs van ze passen toch beter in kleinere intiemere zalen.
Het andere voorprogramma Mystery Jets was van een andere orde. De band had in 2008 een kleine radiohit met ‘Two Doors Down’, en brachten met wisselend succes 5 albums uit. Een band met liedjes die doen denken aan The Kooks. Ze krijgen het voor elkaar om mensen in het publiek enthousiast genoeg te krijgen om mee te klappen.
Nadat er een groot rood doek met het logo van Mumford & Sons was opgetrokken en de zaallichten uitgingen, verschenen de silhouetten van de bandleden. Waarna er met de titelsong van hun laatste album ‘Babel’ meteen stevig de toon weg gezet. En daarop volgend meteen ‘Little Lion Man’. Vanaf dat moment is het meteen duidelijk dat ze ook voor de Ziggo Dome hun hand niet omdraaien.
Als decor had de band een bescheiden lichtshow, maar alsnog niet overdreven zodat het nog altijd om de liedjes zelf draai. Want die worden allemaal met hetzelfde enthousiasme ontvangen. Of het nou de bekendere nummers zijn als The Cave, I Will Wait (beiden vroeger in de set van verwacht), Roll Away Your Stone, of albumtracks als White Blank Page, Thistle & Weeds, het stevigere Hopeless Wanderer of Holland Road (die natuurlijk hier nu kon ontbreken). Alles wordt woord voor woord meegezongen. Waarmee blijkt dat het publiek niet alleen voor de hits komen.
En de heren zelf zijn duidelijk ook gemotiveerd. Zo benadrukken ze nog eens hun speciale band met Nederland. Dat Nederland het eerste land was buiten hun thuisland waar het voor ze begon, en dat ze hier voor het eerst Bruce Springsteen mochten ontmoeten (vorig jaar natuurlijk op Pinkpop).
Terwijl ze in ‘Dust Bowl Dance’ alles lijken te geven (Marcus Mumford als een beest achter de drums), doen ze in de toegift de verassing die ze in 2010 in de HMH deden nog eens dunnetjes over. Ze verschijnen achter in de zaal op een klein podium om een intieme versie van ‘Reminder’ te doen.
Vervolgens volgt er op het hoofdpodium een toegift van ‘Winter Winds’. En als klap op de vuurpijl vraag Marcus Mumford de twee bands uit het voorprogramma op het podium om de show af te sluiten met een cover van ‘The Weight’ van The Band.
Bij kleinere liedjes als ‘Timshel ’ en ‘Ghost That We Knew’ zou je die het liefst weer willen horen in een zaal als Tivoli of Paradiso. Maar voor de rest wisten ze ook de Ziggo Dome plat te spelen zonder aan grootheidswaan te lijden. Mocht de keuze als headliner voor Glastonbury naast de Stones in eerste instantie wat merkwaardig lijken, dan kunnen we nu volmondig zeggen: ‘Kom maar op met die show!’.
Tekst: Peter van Cappelle
Fotografie: Rob Herstel
[bol_product id=”1000004012415095,1000004012415119,1000004007515786,1000004013217972″ price_range=”undefined” name=”Mumford Sons” background_color=”#FFFFFF” text_color=”#2C2C2C” link_color=”#2C2C2C” border_color=”#FFFFFF” width=”350″ cols=”2″ rating=”true” price=”true” bolheader=”undefined” target=”true” image_size=”true” css_file=”bol_1364746690_links.css”]
Recente reacties