Bob Dylan
Bob Dylan – Heineken Music Hall – 30-10-2013.
Vriend en vijand kan de invloed die Bob Dylan in 50 jaar tijd op de popmuziek heeft gehad niet ontkennen. En het lijkt wel alsof de laatste jaren steeds meer wordt omarmd. Want ondanks dat zijn concerten vaak worden bekritiseerd, kwam vorig jaar het album ‘Tempest’ vanuit het niets op 1 terecht in de albumlijst. En ook het album ‘Another Self Portrait’ met daarop demo’s uit de periode 1968-70 haalde de top 10. Zal dat er ook aan hebben meegewerkt dat de Heineken Music Hall deze avond uitverkocht is? Ondanks dat de inmiddels 72 jarige Dylan de afgelopen jaren meerdere malen in Nederland heeft opgetreden, ging ondergetekende voor het eerst mee maken wat er nou waar was over Dylan live. Want de verhalen over Dylan’s concerten van de afgelopen 20 jaar zijn niet allemaal vrij positief.
In een vrij donkere belichtingen betreden Dylan en zijn band om 20:00 het podium en beginnen met ‘Things Have Changed’. Een nummer wat hij in 2000 opnam voor de film ‘Wonder Boys’ waarvoor hij een oscar won (die ook prominent op een versterker staat). Dylan staat achter de microfoonstandaard midden op het podium. En niet onverstaanbaar zoals vaak wordt beweerd. Met ‘She Belongs To Me’ volgt er daarna één van de weinige oudere nummers. Waarbij Dylan voor het eerst plaats neemt achter de piano. Maar daarna blijkt dat er meer wordt toegelegd op de nummers uit zijn latere periode. ‘Pay in Blood’ en ‘Duquesne Whistle’ komen dan ook wat beter uit de verf dan bijvoorbeeld ‘Tangle Up In Blue’ van het album ‘Blood On The Tracks’.
Dat Dylan niet spraakzaam is tussen de nummer door is alom bekend. De verbazing was dan ook groot toen hij na ‘Love Sick’ aankondigde dat hij en zijn band voor een aantal minuten het podium verlieten. Maar wel met een eerste helft achter de rug die niet tegenviel.
De tweede helft blijkt wat minder sterk te zijn. Wederom zijn het de nummers van ‘Tempest’ die het beste uit de verf komen, zoals ‘Early Roman Kings’ en ‘Scarlet Town’. Terwijl het andere nummer van ‘Blood On The Tracks’, ‘Simple Twist Of Fate’, allang niet meer wordt gezongen als het origineel. Als toegift wordt er dan nog afgesloten met twee klassiekers: ‘All Along The Watchtower’ en ‘Blowin’ In The Wind’. Beiden niet echt op toon gezongen door Dylan, maar op de muzikale begeleiding is echter weinig aan te merken.
Van Bob Dylan kun je geen greatest hits show verwachten. Ergens misschien apart voor iemand met zo’n groots oeuvre. Aan de andere kant past het bij de tegendraadsheid die Dylan altijd al heeft gehad.
Maar deze avond bleek dat de ‘horror’ verhalen over zijn concerten wel mee te vallen. Tuurlijk is Dylan geen zoetgevooisde zanger. Maar echt onverstaanbaar was hij slecht een enkele keer wanneer hij mompelt zong. En toch heeft het iets om hem daar op het podium te zien. Het is toch alsof je naar een museumstuk kijkt. Want Bob Dylan is dan natuurlijk ook een monument voor de popmuziek van de afgelopen 50 jaar.
Tekst: Peter van Cappelle
Recente reacties