Damaris festival
Amsterdams festival beleeft eerste succes-editie.
Het eerste Damaris festival was een daverend succes. Er werd slecht weer verwacht, maar niets was minder waar. Om mij heen zag ik een hoop mensen rondlopen met een enorme lach op hun door de zon verbrande gezichten. Op het festivalterrein bevonden zich her en der zitzakken, tribunes, grasveldjes en schommelbanken om een nog relaxtere sfeer te creëren.
In eerste instantie leek Damaris een vrij klein festival. Het had ook wel de knusse sfeer van een klein festival, maar met acht podia was het toch een stuk groter dan het op het eerste gezicht leek. Op Damaris was er voor iedereen wel een podium te vinden waar zijn of haar muziekstijl gedraaid of gespeeld werd.
Zo waren er bij ‘De Tent’ vooral singer-song writers te vinden, zoals Matanja Joy Bradley, die het festival opende. Wat een stem heeft die meid! En Michael Prins, die de eerste artiest was die de tent volledig gevuld kreeg, maar wiens muziekstijl je naar mijn mening wel echt moet liggen.
Dj’s Valerio en Dio bouwden aan de andere kant van de brug een gezellig feestje bij de ‘Docklands-stage’ en bij de ‘Summer of Love-stage’ kon men terecht voor wat lekkere dance-muziek.
Dan komen we aan bij de: ‘Vieze Meid’, waar shuffelen verboden is en het verzinnen van je eigen dans verplicht. Om de naam van deze stage eer aan te doen liep er ook daadwerkelijk een vieze meid rond, die in een overdreven outfit aan het dansen was op de beats van de dj, waarbij tegen het publiek aan-twerken niet geschuwd werd. Geheel begrijpelijk waren er ’s avonds, nadat er wat meer bier naar binnen was gegaan bij de meesten, heel wat meer mensen te vinden bij de ‘Vieze Meid’.
Op de mainstage waren uiteraard ook een hoop goede artiesten te vinden. Mister and Mississippi – bekend van onder andere het nummer: ‘Northern Sky’ – was dan ook geen uitzondering. Hoewel het om één uur nog vrij rustig was waren er al wel aardig wat fans aanwezig die alle nummers meezongen.
Op de mainstage was ook Taymir aanwezig, een vrij jong bandje dat pas anderhalf jaar bezig is, maar nu al een hoop goede muziek heeft geproduceerd.
Het was ook heerlijk om relaxed wat te drinken en tegelijkertijd te kunnen genieten van het optreden van Jacqueline Govaert. Bij de eerste noten van het alom bekende nummer ‘ Sweet Goodbyes’ verzuchtte het gehele publiek als een man: ‘aaaaaah’. Zo fijn.
Caro Emerald was ook op dit festival aanwezig en speelde al haar grote hits, die eigenlijk iedereen wel kent. Ze kreeg dan ook bij het hele publiek de voetjes van de vloer. Het bijzondere van dit optreden was dat er naast de band zelf ook een dj op het podium stond wat net dat kleine beetje extra gaf.
Een van de grote publiekstrekkers was natuurlijk de steeds groter wordende band Kensington. De band speelde erg gevarieerde muziek. Het ene moment was dat een liedje voor alle mensen die verliefd zijn, het volgende moment weer een keihard rock nummer. Alles bij elkaar genomen gaven zij een fantastische show weg, die werd afgesloten met zilveren confetti wat een prachtig gezicht gaf.
Jett Rebel, die tegenwoordig op bijna elk festival wel te vinden is, kwam vandaag dit geweldige festival afsluiten, en hóe! Een perfecte show inclusief dansjes met alle leden van de band, gitaarsolo’s, aparte outfits en natuurlijk de prachtige songs. Kensington en Jett Rebel hadden in ieder geval één ding gemeen: de gehele voorste helft van het publiek stond vol met jonge, gillende meisjes.
Een relaxte sfeer, verschillende muziekstijlen, een dikke line-up.
Ik kijk nu al uit naar het Damaris festival van 2015!
Fotografie: Dexter Reijsmeijer
Verslag: Kimberley Reijsmeijer
Recente reacties