Frédérique Spigt
FRÉDÉRIQUE SPIGT – THE MEDICINE SHOW.
Na Land (2011) presenteren we nu met trots het nieuwe album THE MEDICINE SHOW van Frédérique Spigt. Een avontuurlijke, sferische plaat. Composities en arrangementen die vernuftig uit diverse muziekstijlen lijken te komen, brengen je op een wonderlijke manier van de ene mood in de andere. Americana/Country, maar ook elementen uit Folk, Blues, Bluegrass en ook Spigt’s roots worden niet verloochend; Goodbye Eleanora eindigt in heerlijke Rock n Roll. De eerste single is Nos Levantaremos. Vanaf 8 september gaat Fré toeren met dit nieuwe programma, 19 oktober is de première in de Kleine Komedie.
Een ‘Medicine Show’ was in het oude westen van het 19e-eeuwse Amerika een geliefd fenomeen. De reizende gezelschappen bestonden uit verhalenvertellers, goochelaars, muzikanten en niet te vergeten een dokter. Of beter gezegd een charlatan, die tonic verkocht tegen alle denkbare ziektes en ongemakken: hoofdpijn, kiespijn, gewrichtspijn. Zoals de dokter raad wist met zijn magische elixer, zo weet Frédérique Spigt met THE MEDICINE SHOW raad met uw zielenpijn.
Fré schreef bijna alle tracks zelf en maakte een nieuw arrangement voor A Face in the Crowd (Tom Petty/Jeff Lynne). De titeltrack The Medicine Show en Blue Corn Moon schreef ze samen met Jan van der Meij. Ride the Last Trail is ook van de hand van Jan van der Meij. Janos Koolen en Joost van Es schreven I’m Sorry. De plaat werd opgenomen in het Franse Couleuvre met Fré (harmonica, trompet, xylofoon, div. soundscapes, vocalen), Jan van der Meij (achtergrondzang, gitaren, dobro), Janos Koolen (banjo, mandoline, dobro, gitaren, achtergrondzang, accordeon, klarinet, mondharp, Fender Rhodes), Gabe Peeters (percussie, drums, achtergrondzang, orgel) en Joost van Es (mandoline, fiddle, achtergrondzang). Tenslotte Hein Offermans (achtergrondzang, bas) als gastmuzikant.
Het grootste deel van het album is in Couleuvre opgenomen. Behalve een dorp in Frankrijk, is een Couleuvre ook een slang. Men zegt dat als deze je bijt, je op de plek waar je gebeten bent, steeds opnieuw vervelt. Dit gebeurt dan in de tijd dat de slang zelf vervelt… The Medicine Show bevat Voodoo ondertonen die wellicht mede te danken zijn aan deze Couleuvre slang en zijn duistere reputatie! En eenmaal ‘gebeten’ door The Medicine Show en de muziek gaat niet meer uit je hoofd.
Track by Track
The Medicine Show: je hoort de ezels in de bergen balken en de banjo spelen. Het reizend gezelschap The Medicine Show komt naar je toe. Beeldende beschrijving van de artiesten en charlatan Dr. Quack, die zijn helende elixer aan de man probeert te brengen.
Homesick for Lafayette: heimwee naar huis, maar vooral naar de liefde die daar achtergelaten is. Eenzaamheid en wat dat met je kan doen. In de ochtend verschijnen er ‘Spirits’, zij brengen troost en wijsheid.
Nos Levantaremos: (we must rise, lets get up) zit vol beeldspraak en handelt over hebzucht en hoop, over oorlog en vrede. Het is een revolutionair lied, maar evengoed handelt het over familie en familietwisten. De man die rookringen van zijn sigaar in het gezicht van de ander blaast gelooft niet in liefde, vrede of God. Hij vertegenwoordigt de hebzucht. Het Mexicaanse karakter is bewust gekozen. Daar op de grens tussen de VS en Mexico, waar Caballitos (tequila glaasje) shot by shot gedronken worden, ‘Heartless lines’ worden gesproken (of gesnoven) en drugsbendes elkaar naar het leven staan, wordt een emotionele oproep gedaan om op te staan. Boven jezelf uit te stijgen, de grens over te steken.
Iedereen krijgt een tweede kans om oud zeer en geschillen te beslechten. In een harde wereld is Nos Levantaremos een ultieme oproep tot verzoening en vrede.
Ride the Last Trail: op een dag staan we allemaal oog in oog met ‘een wit paard’, symbool voor het afscheid van het leven/de dood. Een beschrijving van een leven, trots en stoer, tot het eind.
Blue Corn Moon (ofwel harvest moon): een zeer beknopte geschiedenis van mijn leven als muzikant. Ik zal zingen tot ik erbij neerval. En voor ik van het toneel verdwijn en de tijd is rijp, heb ik nog een geheime strategie voor succes. Nog lang niet uitgespeeld in elk geval.
Goodbye Eleanora: begrafenis van een prostituee, die praktisch de hele stad gehad heeft. Eleanora zag er geen kwaad in, maar de echtgenotes weldegelijk. Zij legden haar daarom ook om. Als zij opgebaard ligt, blijkt er toch nog leven in haar te zitten.
Cry no more: er dient afgerekend te worden met een lange tijd van verdriet en tranen. Zelfs de heilige maagd Maria wordt aangeroepen. Uiteindelijk is het een bezwering.
Bobbie: de pijn van het volwassen worden. Een document voor een klein meisje dat groot wordt
Blueberry wine: over een legendarische stier en professional bull riding. Het gevecht om op de rug van de stier te blijven zitten wordt nauwkeurig omschreven en beleefd in de muziek.
A Face in the crowd: altijd een van mijn favoriete Tom Petty songs geweest. Nieuw arrangement gemaakt, zodat de song uitstekend past op de CD The Medicine Show.
The Great grim reaper: schertsend, vrolijk en uitdagend. Een schets van de mensheid. Iedereen staat in de rij en wacht op zijn beurt. Je kunt niet van plaats wisselen, je kunt huilen of schreeuwen. Op een dag vallen we allemaal over de rand van het bestaan.
I’m Sorry: is een intro van I’m No good, maar omdat Janos en Joost het zo prachtig bedacht hebben, heeft het een eigen tracknummer gekregen.
I’m no good: ‘niet zonder en niet met elkaar’, graag samen willen leven en bij elkaar willen horen, maar beiden kunnen zich niet vastleggen. Lege beloften en verlangen naar liefde.
Recente reacties