David Gilmour
Recensie concert in Tienen (België) ******.
Rattle That Lock Tour 2016.
De ziel voelbaarder dan ooit.
Lang gewacht, stil gehoopt, uiteindelijk toch nog – weer – gekregen.
Het mooiste muziekkado voor ondergetekende van 2015 was toch wel dat David Gilmour na tien jaar absentie een nieuw album uit bracht. Nog mooier nieuws was dat hij er een tour aan vast zou knopen. Maar veel minder mooi nieuws was dat hij maar beperkt zou touren, naar het zich toen liet aanzien. Na eerst in gene zijde van de oceaan te hebben getourd kwam als alternatief de Royal Albert Hall in Londen in beeld. Ware het niet dat tickets daar vorig jaar tot aan 3000 pond aan toe over de (officiële !) toonbank gingen.
Zoals het dan wel vaker gaat met toeval, wilde het toeval dat ik in het voorjaar nog eens op zijn website keek en tot mijn stomme verbazing opmerkte dat hij eind juli in België zou optreden. Op een marktplein in Tienen in België of all places.. Dichterbij zou hij niet komen, en in de verwachting dat dit nu – in maart 70 jaar geworden – ook niet meer gaat gebeuren gezien ’s mans behoorlijke hiaten in de tijd qua optreden.. Hiaten in de tijd, die de optredens nog eens extra memorabel maken.
Zes sterren
Nu is uw recensent wel vaker rijk met het sterrenfirmament, maar voor dit optreden moet dan toch een uitzondering worden gemaakt. Omdat namelijk een juichende 5 sterren niet volstaat. Het kan niet anders, het is niet langer te vermijden. Bij unieke uitzondering moet hier een zesde ster toegevoegd worden. Wat deze extra ster rechtvaardigt, kan soms niet in woorden gevangen worden, maar dan toch een poging daartoe.
Nog voor het concert begint zingen vogeltjes via de geluidsinstallatie en een enkele keyboardnoot je om de oren. Een keyboardnoot van Echoes nog wel. Een stuk – wat hij echter niet zal spelen bij onstentenis van Richard Wright, de in 2008 overleden toetesenist van Pink Floyd.
David Gilmour heeft geen vlammen of vuurwerk nodig bij opkomst. Wil het bij Roger Waters visueel nog wel eens doorslaan naar show, Gilmour laat zijn gitaar het vuurwerk doen. Een vuurwerk, wat rustig begint met een drietal songs van zijn laatste album Rattle that lock. Vanaf de eerste tonen direct herkenbaar, er is er maar één die de gitaar bespeelt als David Gilmour. Miniaturen van melancholie en diepe troost. Fel óók. Wat ook aangenaam is, is de volslagen ontspannenheid die Gilmour in zich heeft. Nee, hij heeft al heel lang het geld niet meer nodig en ja, dit is nog steeds wat hij het liefste doet op zijn zeventigste.
En ja, dat kun je bij iedere close up zien geprojecteerd op de karakeristieke grote projectiecirkel boven het podium.
De muziek kent vaak een bedrieglijke rust. Bedrieglijk, omdat wanneer het – maar heel soms – wat al te comfortabel lijkt te worden een onderhuidse laag aan boort die beurtelings ontroerend danwel verontrust of schuurt op een niet de duiden manier. Het klinkt nooit gearriveerd of ‘af’. Integendeel. De ziel in zijn muziek, altijd al zonder gene voelbaar, is aanweziger dan ooit tevoren. Eén toon is genoeg, en we krijgen er bijkans drie gelukzalige uren van..
Immer verbazende stem..
Wat opvalt is de opmerkelijk goed geconserveerde stem van Gilmour. De voice and guitar of Pink Floyd is wel de minimale marketing uiting die van toepassing is. Hart en ziel van Pink Floyd is hier de enige adressering mogelijk. Deze stem heeft weinig van zijn rauwe glans verloren de afgelopen dertig jaar. Integendeel, regelmatig vindt ik hem beter zingen dan decennia terug. De man is niet alleen gezegend met een ongepolijste stem – die mij bepaald meer aangenaam is dan die van Roger Waters – die stem is ook nog eens zo verrekte verstaanbaar.
Nu is de geluidskwaliteit bij een Pink Floyd/David Gilmour concert altijd al ongeëvenaard, maar anno 2016 is deze voorbij de perfectie. Het staat precies luid genoeg en klinkt zoals je het wilt horen. Je wordt er in verdronken zonder te verdrinken, zogezegd.
Woordelijk verstaan wat iemand zingt, het is zomaar zo iets wat normaal lijkt maar je zelden hoort. Faces of Stone en What do you want from me krijgen hiermee de zeggingskracht die met alleen de muziek misschien verloren zou gaan. Even wordt gas terug genomen met The blue waarna met The great gig in the sky een nieuw hoogtepunt van de avond komt. Magistraal, bijkans hysterisch maar nimmer gekmakend gezongen door de drie achtergrond zangeressen en zanger.
Met A boat lies waiting volgt een door magistrale samenzang gepaard gaande hommage aan Richard Wright. Wish you were here is een nieuw hoogtepunt waarbij Gilmour begeleid wordt door Chester Kamen. Money kan natuurlijk niet ontbreken. Vervolgens is het weer tijd voor een nieuw nummer, een van de sterkste nummers van het laatste album, In any tongue. Vergezeld van animatie waarbij de dilemma’s en gevolgens van militairen in den vreemde op onnavolgbare wijze wordt verbeeld en er nooit een overwinning kan zijn maar altijd een eeuwig verlies voelbaar wordt. High hopes is het fraaie slotstuk van de eerste set.
Het plein komt los van de grond…
Met One of these days wordt de tweede set ingezet. Dit nummer kan nooit meer zo raak gespeeld worden als Pink Floyd dit deed, maar de hypnotiserende basloop die oudgediende Guy Pratt – er al vanaf 1987 bij- laat horen blijft overdonderend. Vervolgens is Shine on your crazy diamond de eerste hallmark van Gilmour. Het swingender dan in een verder verleden gespeelde Fat old sun is een onverwachte verassing.
Bij Coming back to life puur kippenvel. Krachtiger en rauwer gezongen dan op het origineel uit 1994. Iemand heeft bij dit nummer op Youtube becommentarieerd ‘If humanity goes extinct, and some alien race visits the lifeless earth, this will be one of our most valuable relics they will will find’.
Gelukkig wordt van het voorlaatste album On an island het titelnummer gespeeld. Jammer genoeg worden van de eerste twee soloalbums geen nummers gespeeld, maar ja, drie uur optreden, men moet een keuze maken. En wat een keuze is het vanavond geworden.
The girl in the yellow dress is een op adem komen nummer, niet de favoriet van het publiek maar dankzij de vertoonde animatie genietbaar. En je moet Gilmour prijzen met dit soort experimenten. Dit zie je een Roger Waters niet doen, en zijn laatste solo album dateert alweer uit 1992..
Overdonderend slotakkoord
Wat het optreden onherroepelijk naar de zesde ster trekt is het vijftal wat wordt gespeeld in de slotfase. Today roept herinneringen op aan About Face uit 1984 en is vintage Gilmour jaren 80. Kan dat, anno 2016 ? Absoluut. Meeslepend en rauw. Misschien wel het hoogtepunt van de avond volgt daarna. Sorrow, het gitaarkasteel welke wordt opgetrokken kan alleen maar zulke muren en torens bevatten als David Gilmour optrekt. Als men duizend jaar later nog eens het voorbeeld wil zien hoe een electrische gitaar kon klinken, dan gaarne dit in de tijdsbox de ruimte in. Hier gaat het plein de lucht in. Na deze showcase heb je niets meer nodig. Of, vooruit, dan toch.
Run like hell met inleidende stuiterende gitaarsolo. Time verrast omdat we meestal gelijk Comfortably numb krijgen. Comfortably numb. Waarschijnlijk al tienduizend keer gespeeld. Nooit gemakzuchtig, nooit precies hetzelfde gespeeld. Altijd gehypnotiseerd in het moment, altijd kippevel. De haren op de armen diep in de nacht nog fier overeind, uren na het concert. Van slapen komt niets meer.
Vér in de 21ste eeuw en daarna genietbaar deze buitenste van de buitencategorie. Niets gaat hier meer aan voorbij, niets raakt dit nog aan. Vroeger niet, nu niet, nooit niet.
Als er een hemel bestaat, dan is dit de muziek die er zal klinken. Als dit als enige wens uitgesproken mag worden, dan is het deze en met nadruk.
Recensie & foto’s : Thomas Kamphuis
Setlist: 5 A.M. / Rattle That Lock / Faces Of Stone / What Do You Want From Me / The Blue / The Great Gig In The Sky / A Boat Lies Waiting / Wish You Were Here / Money / In Any Tongue / High Hopes // One Of These Days / Shine On You Crazy Diamond (Parts I-V) / Fat Old Sun / Coming Back To Life / On An Island / The Girl In The Yellow Dress / Today / Sorrow / Run Like Hell // Time / Comfortably Numb
Recente reacties