Marillion
Band geeft memorabel optreden in Lille.
Marillion in L’aéronef in Lille, 9 december 2016
*****
Als oorspronkelijk oude garde liefhebber van de Marillion uit de jaren 80 met Fish, kocht ik ooit het poppy – on Marillionaans aandoende – singletje Cover my eyes in 1991. Het album Brave in 1994 liet zien dat er ook na het tijdperk Fish toekomst was voor de band. Brave is nog steeds één van mijn favoriete albums van de band, en daar is dit jaar beslist nog een bijgekomen in de vorm van F.E.A.R.
Want: wat staat daar een hoop fraaie muziek op. Sfeer, compositie, overgangen, solo’s, variatie; alles klopt weer eens op dit verse album welke in september dit jaar verscheen.
De optredens in Nederland waren in een handomdraai uitverkocht, dus maar weer naar het buitenland getogen. Lille dit keer in een onooglijke ambiance van de L’aéronef in een van de meest afzichtelijke jaren 90 nieuwbouwwijken die ik ooit zag. Dit bleek echter méér dan overkomelijk..
Apart voorprogramma
We bekeken echter vooreerst een van de meer merkwaardige voorprogramma’s, dit keer in de vorm van gitarist John Wesley.
John Wesley, zo realiseerde ik me vandaag pas, is natuurlijk bekend als tweede gitarist bij het ter ziele gegane Porcupine Tree. Als onderdeel daarvan wist hij me altijd te boeien met zijn ijle zang en gitaarspel. Solo is deze echter een aparte eend in de bijt, want spelend op zijn gitaar speelt er een opgenomen band op de achtergrond mee met bas, drums en synths. Hij weet me ook niet zo te boeien hiermee. Op zijn zang – die af en toe wel wat van Steven Wilson weg heeft – is weinig aan te merken, het gesoleer op de gitaar is nogal eenzijdig en eerlijk gezegd zijn we blij als na een stief half uur de laatste uithaal heeft geklonken. Hoe wederom de som der delen altijd meer is dan..
Komt u er maar in, Steve..
Om 21.10 begint dan eindelijk Marillion, en hóe! Van Marbles wordt Invisible Man als opener gespeeld. Marbles, die samen met Brave en F.E.A.R toch wel het Gouden Trio van de band genoemd mogen worden.
Tijdens Invisible Man kijkt Steve Hogarth vanaf het scherm ons vorsend aan. Het is weer één van die binnenkomers waar hij bekend om staat. Het is weer eens wat anders dan gelijk het podium opkomen. De zaal heeft de aandacht er gelijk bij, dus qua sfeer zit het gelijk goed.
Allerlei nummers worden vervolgens gespeeld. Véél van F.E.A.R., een aantal van Marbles, een paar van het misschien iets minder aansprekende album Sounds that can be made als geheel (maar wat is Sounds toch en wereldnummer). Afraid of sunlight is natuurlijk ook al zo’n blijvend schot in de roos.
Hernieuwde kennismaking
Marillion part 2 (vanaf 1990) ben ik steeds meer gaan waarderen door de jaren heen. Daarbij weer opnieuw geïntroduceerd door mijn vrouw, die ze alleen meegemaakt heeft in deze setting ná Fish. Los daarvan blijft de band een zeer boeiende, en is Steve Rothery één van de allergrootsten op deze planeet. Je hebt David Gilmour, en dan toch echt Steve Rothery. Vooruit, die andere Steve (Hackett) dan als besliste derde.
Het gitaarwonder Steve Rothery
Kan men stellen dat als David Gilmour niet had bestaan, Steve Rothery niet zó gitaar had gespeeld. Wellicht, maar wat een uniek op zichzelf staand talent is dit toch. Pure vervoering. Daarnaast is het contact met het publiek zeer aanwezig, getuige het na bijna ieder nummer wel weggooien van een plectrum. Fijn, deze relativering die je lang niet altijd meemaakt.
Steve Hogarth blijkt ondertussen nog uitstekend bij stem, en ook de politieke preken blijven, afgezien van een kort exposé over de Brexit, achterwege. Van Season’s end, het eerste post Fish album wordt het ontroerend mooie Easter gespeeld. Er komt zelfs nog een nummer van Clutching at straws (1987) voorbij, Sugar mice. Hier komt even de kniesoor van ondergetekende in beeld die zegt dat hij nummers die Fish zong toch echt beter door Fish gezongen vindt. Hierin mis je de verbeten melancholische stem van Fish en vooral ook de doorleefdheid waarmee hij in feite over zijn eigen ervaringen zong. Dat valt niet te kopiëren.
Voor het overige niets dan lof, en ik heb nog niet zo’n goede show gezien van Marillion post Fish sinds ik ze bezoek (en dat is al een aantal keren geweest). En wat een waanzinnig publiek. Nooit van die Fransen gedacht. En wat ook helpt, is dat ze een kop kleiner zijn, waarmee de Hollandse twee meter sessies eens even vermeden worden.
De setlist is te vinden hier:
http://www.setlist.fm/setlist/marillion/2016/laeronef-lille-france-13fbe539.html
Enkele opnamen op Youtube zijn hier te zien:
The invisible man: https://www.youtube.com/watch?v=kVb0sPcCObU
Sugar mice: https://www.youtube.com/watch?v=QHBxSPwhzJc
The new kings (van F.E.A.R.) solo Steve Rothery: https://www.youtube.com/watch?v=7fMTTvH94cI
Website Marillion: http://www.marillion.com/index.htm
Recensie en foto’s: Thomas Kamphuis
Recente reacties