U2 concertverslag 30 juli 2017
U2 – bij het oude werk de magie nog steeds aanwezig. ****
Lang heb ik gewacht met tickets kopen voor dit concert van U2 waarbij hun commercieel succesvolste album uit 1987 – The Joshua Tree – integraal uitgevoerd zou worden.
Als jochie van 17 zag ik The Joshua Tree tour in de onvolprezen Kuip, het Feijenoord stadion, in 1987, wat toen nog in zwang was als concertarena. Oude tijden waarvan de herinnering al begint aan de voorverkoop van de tickets. De dag dat de voorverkoop zou beginnen en masse naar het bespreekbureau van de Haagsche Courant op het Spui, een nummertje trekken, en dan de rest van de middag en avond een ‘sit-in’ op de stoep en Spui met zielsverwanten. Beslist warmere en gezelligere tijden, afgezet tegen alle digitale interactie van nu, en voorgoed, oh en voorgoed voorbij..
Reserve
Enige reserve dus, aangezien een good times memories 30 jaar na dato wel eens stevig kon tegenvallen. U2 was ik medio jaren 90 van de vorige eeuw uit het oog verloren. De muziek was me te tranentrekkerig geworden op de verkeerde manier. Het strijdlustige sferische in de muziek was teveel verdwenen en zo goed als het was zou het wel niet meer worden. Wat vandaag de dag, in 2017, natuurlijk ook wel gebleken is. Natuurlijk, op ieder album zaten nog wel een of enkele goede nummers, maar een nieuwe Unforgettable Fire – om maar gelijk de favoriet van uw recensent te laten langskomen – zat er beslist niet tussen. Uiteindelijk ging ik toch om en kocht een paar prijzige Platinum tickets met goed zicht op het podium. Geen gehannes op het veld met 2 meter sessies voor je. Op gegeven moment heb je het met die manier van vrij worstelen gehad.
Het concert begint eigenlijk onverwacht. Drummer Larry Mullen jr. loopt blijkbaar naar het midden podium en een enorm gejuich begeleidt hem. Maar ondergetekende heeft even niet door dat het hem al is en grapt ‘dat dit de gangmaker is’. Tja, zie het maar eens altijd scherp, op deze schaal in zo’n stadion. U2 begint met Sunday Bloody Sunday, wat gelijk een schot in de roos is.
JPG 3080
Met New Year’s Day is natuurlijk ook nooit wat mis, maar verkocht is ondergetekende bij A Sort of Homecoming, één van de prijsnummers van The Unforgettable Fire (1984). Dat ene nummer maakt het ticket al dubbel en dwars waard. Met Pride van het gelijknamige album is de boel nu wel opgewarmd. Heren, even kort en goed: in 2018 graag een integrale uitvoering van The Unforgettable Fire en ik zit weer eerste rang, whatever the cost. Ja, ik weet het, de krasse knarren vinden de ouwe meuk het beste..
Roadtrip
Hierna is het tijd voor de hoofdmoot van het concert, de integrale uitvoering van The Joshua Tree. In retrospectief ongelooflijk eigenlijk dat we ooit, in 1987, slechts keken naar een band met als enige opluistering een doek met daarop een joshua tree gedrukt. Het was, ooit, boeiend genoeg.
De beweeglijkheid die de band toen had, heeft deze nu niet meer en de beweging ter compensatie wordt meesterlijk vormgegeven met projecties, afgestemd op ieder individueel nummer van The Joshua Tree. Anton Corbijn heeft ook nu en hier weer een huzarenstukje afgeleverd.
Where the streets have no name zuigt je de woestijn binnen met een roadtrip langs desolate grauw in zwart-wit geprojecteerde beelden door de woestijn van Amerika. Hier en daar een onvermoede passant die we passeren.
The Joshua Tree was hét album van 1987 waarmee U2 echt groot werd. Er staan zeker een handvol nummers op die eenzelfde kippenvel veroorzaakten als in 1987. Hoogtepunten: het bovengenoemde nummer, With or Without you, The Edge excellerend in Bullet the Blue Sky, Running to stand still, Red Hill Mining Town, One Tree Hill en Exit. Er staan ook een paar mindere goden tussen als In God’s Country en Trip through your wires en daarom als geheel voor mij toch minder dan het album wat daar aan vooraf ging The Unforgettable Fire. Het zijn juist die schetsmatige sfeertekeningen die de sterkste muziekpanorama’s opleverden bij U2. U merkt dat ik alweer in de verleden tijd formuleer.
Best of both worlds.
Hoe dan ook is de meerwaarde dat we nu eens het album zoals we het altijd beleefd hebben – in zijn geheel afgespeeld thuis – nu op die manier eens live horen. En nummers horen die nog nooit zijn gespeeld daardoor. Je kunt dat makkelijk van een band vinden, maar beter de herkenning van het beste van je eigen werk, dan persé maar weer iets nieuws produceren wat nooit meer vernieuwend kan zijn omdat je daar eenvoudigweg al te lang voor mee gaat en je hallmark zó met de jaren 80 verbonden is. Het is geen schande, er zijn meer bands die daar over kunnen meepraten.
Wat volgt is ‘deel 3’ van het concert met een ‘overige nummers’ en dwarsdoorsnede van het oeuvre. Het begint met het nummer wat mij in de jaren 90 als laatste is blijven hangen: Miss Sarajevo. Daar wordt anno 2017 de situatie in Syrië bijgehaald. Als publiekparticipatie wordt een enorm doek met daarop een foto van een 15 jarig Syrisch meisje het publiek op de tribune ingebracht en doorgegeven. Eigenlijk heel eenvoudig en beter dan weer een preek van Bono. Laat de muziek maar het woord doen en, vooruit, een in het publiek doorgegeven vlag. Zo’n simpele vlag, die laat zien, hoe ongemakkelijk dat anno 2017 voelt. Hadden we in 1987 toch beslist een ander gevoel bij gehad. Goed om bij dat discomfort bij jezelf stil te staan. De blik eens naar boven gericht in plaats van op die smartphone. Ruimte aan ongemak maar ook ruimte aan even de tijd te nemen voor gevoelens. Ruimte en tijd die je gelukkig nog steeds ervaart bij een concert van U2.
Waterscheiding
Beautiful Day, Elevation en Vertigo laten zien dat deze nummers uit de 21ste eeuw, weliswaar lekker klinken, maar op een dieper level nimmer meer hebben kunnen tippen aan de eerste 4 á 5 albums van de band (Boy, October, War, The Unforgettable Fire en deels The Joshua Tree). Ze zwepen het publiek op, maar om nu te zeggen ‘góh!’, nou nee.
Ultraviolet (Light my way) is zo’n nummer als eerder aangehaald. Een beetje een tranentrekker van het verkeerde soort. Gelukkig wordt het inzakmoment op het laatste gered door een magistrale versie van One en – verrassing, verrassing – I will follow, het nummer waarmee The Joshua Tree tour in 1987 begon met dansende grasmat onder ondergetekende zijn voeten (nimmer meer meegemaakt daarna). Hier gaat het publiek pas helemaal loos en heb je het idee dat je weer in een arena staat midden jaren tachtig. Pure magie.
Toch een meer dan gedenkwaardig concert, waarbij we het nog steeds gruwgruwelijke galmgeluid van de Arena, pardon Johan Cruijff arena, maar voor lief namen. Dat klonk toch wel anders, in 1987, in De Kuip. En dat wil wel wat zeggen, akoestisch en geluidstechnisch gezien..
Setlist:
Sunday bloody Sunday
New Year’s day
A sort of homecoming
Pride (In the name of love)
–
Where the streets have no name
I still haven’t found what I’m looking for
With or without you
Bullet the blue sky
Running to stand still
Red hill mining town
In God’s country
Trip through your wires
One tree hill
Exit
Mothers of the dissapeared
–
Miss Sarajevo
Beautiful day
Elevation
Vertigo
Ultraviolet (light my way)
One
I will follow
Opnamen : Where the streets have no name, One tree hill en I will follow.
Recensie en foto’s: Thomas Kamphuis
Recente reacties