The Paradox Twin CD Recensie

The Paradox Twin – The importance of mr. Bedlam *****(2018)

Onvermoed juweel in de progrockkroon.

Een medeprogliefhebber wees mij op het bestaan van The Paradox Twin, een band, van en door Danny Sorell, hij schreef alle muziek en teksten. The Paradox Twin bestaat daarnaast uit gitarist Leland Freeman, Diane Fox op bas en Rob McGegor op drums. Met The importance of mr. Bedlam is er nu een debuutalbum.
Het openingsnummer The Mir trekt gelijk je aandacht. Na een rustig begin sijpelt een arabeske gitaar in de muziek, keyboards die wel reminiscenties oproepen aan werk van Porcupine Tree en Steven Wilson. Tikje Marillion post Fish tijdperk ook.

Het titelnummer valt op door mild Gavin Harrison-achtig hiatt drumwerk en gitaarwerk die wederom wel doet denken aan.. Is dit allemaal erg? Danny Sorell is een soepele zanger. Hij kan verschillende sferen neerzetten, zoals in Cycles duidelijk blijkt. Leland Freeman’s gitaarwerk trekt onmiddellijk de aandacht. Met altijd dat desolate arabeske, danwel jaren 70 ondertoontje (zoals in Cycles). Soms Gilmouriaans vervoerend. De ritmesectie is sterk, luister maar eens naar het samenspel van Diane Fox en Rob McGegor. Geen duivelskunstenarij, maar tot the point, alsof men al jaren samen speelt.

Cycles laat zien wat The Paradox Twin in huis heeft. Niks mis immers met nummers die (ruim) boven de 5 minuten klokken, en dat doen ze hier gelukkig allemaal.
Earthbound begint weer in mid-oosterse gitaarsferen. Je waant je op een achternamiddag bij ondergaande zon in de woestijn. Panoramisch. Bijzonder spannend nummer dat onder je huid kruipt. Prettig onheilspellend en ontsporend. Is dit nu zo’n Groot Album, wat rustig begint en, per nummer daarna, alleen maar groeit en in je kruipt? Dit is een aanvulling hoor. Progrocksmullen op het hoogste niveau.

Moonblood laat horen hoe fraai open de productie is gehouden. Geen muur van geluid, maar de muzikanten prettig los van elkaar hoorbaar. Het geluid blijft zeer atmosferisch daardoor.
Planeta is wederom zo’n prijsnummer. Op wéér een heel andere wijze gezongen door Danny Sorell, de ritmesectie werkelijk fabuleus het nummer vooruit stuwend, een variatie die geen seconde verveelt.
Gravity time dilation somt nog eens op waarom The Paradox Twin een onvermoed juweel is in de progrockkroon die verdient in de canon opgenomen te worden.

CD recensie: Thomas Kamphuis