Danny Vera
Goud voor nieuwe album The New Now.
Het nieuwe album The New Now bereikt binnen vier weken de gouden status.
Dat het nieuwe album The New Now binnen vier weken de gouden status bereikt is best iets om trots op te zijn. In een jaar waarin zoveel te vieren valt voor Danny Vera is deze grote waardering van het publiek voor zijn nieuwe muziek hem veel waard.
Op The New Now geeft Danny Vera openhartig aan waar hij staat in het leven. En dat alles met die herkenbare stem die met het klimmen der jaren aan zeggingskracht heeft gewonnen. Licht en duisternis wisselen elkaar af op het nieuwe album. De schaduwwerking van het leven schetst hij met vaste hand. Danny Vera is een liedsmid van het zuiverste water. Ruim baan gevend aan de donkere kanten van zijn eigen bestaan én de blijde verwachting van een nieuw leven.
Die twee kanten van de medaille vertalen zich muzikaal in een album dat zowel qua sequentie afwisselend uptempo en ballads bevat als ook terugblikt en vooruitkijkt. ,,Twee liedjes grijpen terug naar vroeger: The Midnight Thang en Spark a Fire gaan over de tijd dat het niet zo goed met me ging. Ik dronk veel. En net in die tijd kwam ik mijn vrouw tegen. Misère en mijn grootste levensgeluk troffen elkaar op hetzelfde moment. Dezelfde nacht dat ik mijn vrouw voor het eerst zoende voor het huis van haar vriendin waar zij sliep, werd ik door de politie na te diep in het glas gekeken te hebben, ter ontnuchtering mee naar de cel genomen. Waarschijnlijk heeft deze ervaring me dit inzicht geschonken.”
foto Gwendolyne van Erp
Weak & Weary – een van de prijsnummers op het album – kon zo weggeslopen zijn van Johnny Cash’ American Recordings. Maar waar Cash zijn heil zou zoeken in God en de bijbel, daar richt Vera zich als een gelovige zonder God tot zijn geliefde. ,,Graag wilde ik een gospel schrijven, maar ik geloof niet in God. Wel geloof ik in de liefde. Het is dus geen liedje voor de Lieve Heer, maar voor mijn lieve vrouw.”
Op Tuesday klinkt zijn muzikale knipoog naar die klassieke jaren zeventig Las Vegas acts met een groot orkest als Elvis (‘I just can’t help believing’), Neil Diamond en Glen Campbell. In de tekst beschrijft hij de terugslag die veel muzikanten hebben als ze op het podium alles hebben gegeven en ze daarna – veelal op dinsdag – leeg, lusteloos en depressief kunnen zijn. ,,Muzikanten zijn rare wezens. We zijn net als een spons die alles in zich opneemt. Die overgevoeligheid kan je soms afmatten; tenminste mij wel.” @Excelsior Recordings
Recente reacties