Peter Gabriel
Peter Gabriel – I/O *****
Panopticom roept herinneringen op aan de ‘vroege Gabriel, de basloop van oudgediende Tony Levin is overgenomen van Digging in the dirt (1992). Erg? Nee, direct een feest der herkenning – tegelijkertijd schrik je dat het alweer 21 jaar geleden is dat Peter Gabriel zijn laatste album uitbracht. The court is een sfeervol, op keyboards voortstuwend nummer. 73 jaar inmiddels is Gabriel, maar wat klinkt hij hier ouderwets goed. Playing for time laat een Gabriel horen, steeds verder gerijpt in de tijd ’there’s a hill that we must climb through the mist of time.’ En ‘while the clock keeps ticking, you and I are still playing time’, ’the young move to the centre, the parents to the outside.’ Een klein, groots nummer. Groots in zijn finale. i/o is ook zo’n ‘klein groots’ nummer. Fraai. Net als je denkt dat het een voortkabbelend nummer wordt valt de band in, met, naast oudgediende Tony Levin, vaste waarden Manu Katche op drums and David Rhodes op gitaar. i/o laveert tussen dromerig en jubelend. Op dat moment verlang je naar een wat donkerder sound met iets ban Gabriel venijn. Dat volgt. En hoe. Four kind of horses is een van de hoogtepunten van I/O. Donker, meeslepend, direct kippenvel veroorzakend. Gabriel bezingt de bedreigingen van deze tijd. Bedenk: autocraat, Trump, Putin. Maar niet letterlijk. Gabriel’s zang klinkt haast Fish achtig ’they fill your head’. Uiteraard klinkt Fish soms als Peter Gabriel en was dat ook een groot deel van het succes van de oude Marillion. Maar de overeenkomst de andere kant is hier soms frappant. Een ‘you think you are something different, but you doing it all again’ resoneert tegen een hypnotiserend achtergrondkoortje. Een van de allerbeste nummers die Gabriel ooit schreef, en al reden genoeg om I/O aan te schaffen. Een nummer wat eindeloos mag door gaan. Een sfeer tussen somber en strijdbaar in. De fretloze bas van Levin en strijkers doen de kers op de taart in het laatste deel en tillen het al niet misselijke nummer naar nog groter, ontroerender hoogten. Nummer van het jaar. Ongeacht welke artiest. Punt. Road to joy is een lichter nummer wat op Us (1992) had kunnen staan. Weer valt op hoeveel Gabriel nog steeds uit zijn stem kan halen. Ieder nummer klinkt anders en soms geloof je niet dat dit een album uit 2023 is. Niet veel artiesten kunnen 50 jaar zo blijven klinken. En creatief, zij het sinds 1986 met steeds langere tussenperioden. Maar in het geval van Peter Gabriel is dat geen enkel verwijt als je keer op keer iets brengt wat je op de punt van je stoel doet luisteren. So much. Gabriel met piano. ‘Time slips in the mirror. I was born as an old man, but I lived to become a baby.’ U kunt er zelf vanalles bij bedenken. Ouder worden. Verlies. Maar ook besef wat je had. En hebt. Zolang je er bij stil staat. Olive tree voegt door het wat galmende gitaarwerk en de drums iets extra’s toe. ‘Gewoon’ een steengoed nummer. Het had ook op So (1986) kunnen staan. Wanneer het nummer afgelopen lijkt, blazen blazers het wat Phil Collins achtig naar zijn eind. Phil Collins – hoe zou het daar mee gaan? Bij Love can heal heb ik even het gevoel naar een nieuw nummer van Marillion te luisteren. Het is ook weer zo’n hoogtepunt. Zo’n nummer wat hypnotiseert en lang, heel lang mag voortduren. Wat een sfeer. Ideaal voor donkere middagen in december. Wonderschoon. This is home kan niet meer Gabrielesk beginnen dan dit. ‘I know you are my home.’ Eigenlijk alleszeggend. Waar het uiteindelijk, op het eind, om draait. And still begint qua pianowerk wat Steven Wilson achtig. Ook weer zo’n verstild schemernummer tussen licht en donker. ‘Every morning you will be there, now you’re gone.’ Live and let live besluit I/O. Het is een soort mini ‘Gabriel bijbel’ met levensoverwegingen. Klein in zijn muzikale opzet, maar inhoudelijk zo waar. De keuze om kwaad op iets te zijn is 1, maar om dat te blijven is echt je eigen keuze. ‘It takes courage to start to forgive’. I/O kent geen Sledgehammers of Steams maar graaft verder in de modder en vindt op het ene moment alleen die modder en op het andere moment een korrel goud. Peter Gabriel heeft weer een paar fraaie stukjes goud opgegraven. Album van het jaar 2023. |
Recente reacties