Steve Hackett
Steve Hackett – The circus and the nightwale ****
Steve Hackett, 74 jaar inmiddels, heeft een min of meer autobiografisch concept album uitgebracht. Van alle ex Genesis leden is Steve Hackett wel de meest productieve en – in die zin – meest creatieve. Is het in het hoofd van die man ooit wel eens rustig, vraag ik mij eens te meer af, na het beluisteren van The circus and the nightwale ?
Er zullen zeker meer luisterbeurten nodig zijn – mocht je zo’n album ooit doorgronden, maar na eerste beluistering zijn dit ‘de voorlopige bevindingen.’
Het album start met People of smoke, welke begint met een kakafonie van geluid. Radio. Stoomlocomotief. De eerste Heerlijke Solo zet net na een minuut in. Er gebeurt héél véél in People of smoke, zoals er heel veel blíjft gebeuren op TCATN. Een – bijna geruststellende – Big Ben besluit het nummer. These passing clouds met viool en zingende gitaar is de prelude voor Taking your down. Taking you down heeft véél Hackett in zich. Het is een behoorlijk heavy nummer wat in combinatie met de zang van alhaast oudgediende Nad Sylvan iets Gabrielesque heeft. Er zit een heerlijke drive in dit nummer. Vanaf 03.30 is het vintage Genesis. Steve Hackett – waar las ik ooit dat hij de “vleeseter” onder de gitaristen was in Genesis. Mike Rutherford was dan “de planteneter.” Vast staat dat met het vertrek van Hackett – naast de creativiteit van Gabriel – een stuk pit verdween in het toenmalige Genesis.
Found and lost schakelt even terug in dynamiek, maar Hackett kan ook fraai akoestisch spelen. Sfeervolle mondharmonica en de hele atmosfeer geeft dit nummer iets sprookjesachtigs. Steve Hackett zingt het gloedvol, zijn stem klinkt fantastisch. Zingt hier een zeventiger? Ik sta versteld.
Bij Enter the ring heb ik even het gevoel dat ik naar een hernieuwde Yes met Jon Anderson luister. Een van de hoogtepunten op TCATN. Na 01.55 valt een Jethro Tull achtige dwarsfluit in, gevolgd door, wederom, één van die onnavolgbare Hackett solo’s zoals hij ze alleen kan spelen. Get me out klinkt chaotisch, maar toch blijf je luisteren. Hackett laat zijn gitaar zingen, violen, slepen, trillen en schudden. Alles inéén en weer terug in één nummer.
Ghost moon and living love is weer zo’n fantastisch door Hackett gezongen nummer. Hij is naast het “jongst” ogende ex Genesis lid zeker ook de jongst klinkende. En ja, alweer komt er zo’n onnavolgbare solo uit de Hackett toverkast. De samenzang en dwarsfluit op dit nummer is weer zéér Yes-meets Jethro Tull achtig . Circus inferno start oosters. Het is een heerlijk voortjagend nummer waar weer héél véél gebeurt.
Breakout is weer zo’n nummer met zeer aanwezige Hackett solo’s. Hoe komt deze man er nog op in zijn zeventiger jaren? Hoe dan ook zorgt zijn voortjagende creatieve brein dat fan zijn van Hackett een dure hobby is. The circus and the nightwale is alweer zijn 30e (!) solo album. All at sea is het donkerste nummer op het album. In één gitaar soundscape neemt Hackett je mee de diepte in én de hemel in, tegelijk. Het nummer gaat over in Into the nightwale wat gelijk weer een Genesis beleving oproept.
Wherever you are heeft ook die Genesis achtige aanloop. De stoomlocomotief, die na een goeie ruime 40 minuten meer weg heeft van een nieuwste versie van een Japanse hogesnelheidslijn, komt langzaam tot stilstand in akoestische sferen.
De achtbaan is ten einde. Beduusd stappen we uit.
Willen we weer instappen?
Jazeker.
Maar we zijn even buiten adem.
door Thomas Kamphuis, 29 februari 2024
Recente reacties