David Bowie
David Bowie – The Next Day.
Het heeft 10 jaar voor we weer van David Bowie hoorden na zijn vorige studio album ‘Reality’. Het leek erop dat de zanger met pensioen was gegaan. Tot hij begin dit jaar op zijn 66ste verjaardag en opeens vriend en vijand verraste met de nieuwe single ‘Where Are We Now?’ en de aankondiging van dit nieuwe album. Dat leverde ook gelijk hoge verwachtingen op na zo’n lange pauze.
Het album ligt niet in het verlengde van de veelgeprezen Berlijnse periode van Bowie – zoals de albumcover doet vermoeden (verwijzing naar de hoes van het album ‘Heroes’ uit 1977) – maar eerder in het verlengde van zijn vorige twee studio albums ‘Heathen’ en ‘Reality’. Dat waren prima platen die het weliswaar niet haalden bij de ‘oude’ Bowie uit de jaren ’70, maar wel beide goed werden ontvangen na een aantal mindere albums. Logisch ook, want hier Bowie wordt erop door dezelfde muzikanten begeleid als op het vorige album.
Toch onderscheidt deze plaat zich op bepaalde nummers van die albums. De eerste single ‘Where Are We Now’ blijkt zeker geen model te staan voor het hele album. De rustige ballad waarbij Bowie’s zang doet terugdenken aan ‘Wild Is The Wind’ vormt hier een fijne afwisseling tussen stevigere tracks. Waarmee hij bewijst na 10 jaar nog altijd te kunnen rocken. Want met nummers als ‘The Stars (Are Out Tonight)’, ‘If You Can See Me’, ‘I’d Rather Be High’ en ‘How Does The Grass Grow’ is het voor het grootste gedeelte een ‘recht toe recht aan’ rockplaat geworden.
Zoals eerder genoemd doet niets denken aan de Berlijnse jaren, maar knipoogt Bowie wel hier en daar naar zijn eigen verleden. Zo had ‘Dancing Out Of Space’ zo op ‘Let’s Dance’ kunnen staan. En het frisse ‘Valentine’s Day’ kan zich ook meten met zijn beste werk uit de jaren ’80. Terwijl ‘You Feel So Lonely You Could Die’ eigenlijk het enige nummer is dat lijkt terug te grijpen naar de seventies periode van ‘Hunky Dory’ (1971). En met de afsluiter ‘Heat’ lijkt Bowie te refereren aan zijn voorbeeld Scott Walker.
Op een enkel zwak nummer na (‘Boss Of Me’) heeft David Bowie na 10 jaar weer een goed album afgeleverd. Het is te vroeg om het te kunnen meten met zijn ‘classic albums’. Net als het benoemen als ‘comeback van het jaar’. Maar de aandacht hiervoor is terecht. En David Bowie bestempeld met ‘The Next Day’ ook zijn invloed op de popmuziek.
Sterren: 4,0****
Tekst: Peter van Cappelle
[bol_product id=”1000004013371876,1000004013434204,1000004003007442,1000004003116851,1000004007112378″ price_range=”undefined” name=”David Bowie” background_color=”#FFFFFF” text_color=”#2C2C2C” link_color=”#2C2C2C” border_color=”#FFFFFF” width=”350″ cols=”2″ rating=”true” price=”true” bolheader=”undefined” target=”true” image_size=”true” css_file=”bol_1362843745_links.css”]
Recente reacties