Roger Waters
Weergaloos spektakel in Amsterdam ArenA.
Op 6 september j.l. werd Roger Waters 70 jaar. En op z’n 70ste is hij nog steeds bezig met zijn grootste tournee tot nu toe waarbij hij het Pink Floyd album ‘The Wall’ integraal ten gehore brengt. Met de rockopera uit 1979 heeft hij de afgelopen jaren inmiddels al meerdere keren in Nederland opgetreden. Na 3 concerten in het Gelredome in 2011, en nog een extra concert in hetzelfde Arnhemse stadion afgelopen zomer, is het deze avond in de Amsterdam Arena al de 5de keer in 2 jaar tijd dat hij de muur in Nederland opbouwt. Hoewel het bijna dezelfde één op één dezelfde show was als in 2011, bleek deze avond dat er nog steeds geen sleet in zit. Met zelfs hier en daar een verschil met de show in 2011.
De show op zich is natuurlijk nog altijd een groots visueel spektakel. De vaste elementen van vuurwerk en een overvliegend vliegtuig aan het begin tijdens ‘In The Flesh’, de levensgrote leraar bij ‘Another Brick In The Wall (Part 2)’, de grote moeder op de achtergrond bij ‘Mother’, het overvliegende opblaasbare varken… ogen komen je bijna te kort bij deze show. Maar bij Roger Waters zijn alle elementen niet zomaar voor het theatrale, maar met een diepere betekenis erachter. Zo druk hij bij het tweede nummer ‘The Thin Ice’ gelijk de bezoekers met hun neus op de feiten met het verschijnen van foto’s van oorlogsslachtoffers tussen 1900 t/m 2010. Te beginnen bij Waters’ eigen vader die tijdens de Tweede Wereldoorlog om het leven kwam. Gelijk al één van de grootste kippenvel momenten van het concert.
Bij de introductie van ‘Mother’ blijkt Waters dit keer een aardig woordje Nederlands te kunnen spreken. En maakt hij nog eens duidelijk dat hij deze show opdraagt aan oorlogsslachtoffers van terreur. Hierbij komen een aantal slachtoffers specifiek voorbij, zoals Namir Nor Eldeen (fotograaf die in 2007 in Irak omkwam bij een luchtaanval) tijdens ‘Bring The Boys Back Home’. En na ‘Another Brick In The Wall Part 2’ volgt er een nieuw nummer: ‘The Ballad of Jean Charles de Menezes’. Over het gelijknamige slachtoffer dat in 2005 werd vermoordt omdat hij ten onrechte werd aangezien als terrorist. Dit nummer, dat het enige was dat niet van ‘The Wall’ afkomstig is, speelde hij in 2011 nog niet.
Naast de statements zit het ook muzikaal nog steeds goed in elkaar. Waters blijkt goed bij stem te zijn. En waar in 2011 nog wel eens werd getwijfeld of alles live was, kon je daar dit keer niet omheen tijdens Hey You. Waarbij ze in de Arena er dit keer goed aan hadden gedaan om extra boxen neer te hangen waardoor er een keer niet iets over de akoestiek viel op te merken. Het kan dus wel. Bij ‘Comfortably Numb’ bleken gitarist Dave Kilminster en zanger Robbie Wyckoff moeiteloos de partijen van David Gilmour te kunnen vervangen. Wat geen gemakkelijk taak is.
Voor iemand die pas 70 jaar is blijft Roger Waters nog steeds prima in vorm voor een groots concert als deze. Zijn interactie met het publiek was dit keer zelfs groter dan in 2011. En de onderliggende boodschap leek dit keer beter over te komen dan de vorige keren. Wie vooraf sceptisch is over het feit dat hij met een 34 jaar oud album tourt zal daar na het zien van de show toch op terug moeten komen. Het album blijkt nog altijd toepasbaar aan de tijd waarin we nu leven. Want laten we eerlijk zijn; Dat Waters probeert om met zijn boodschap de Henks en Ingrids wakker te schudden is toch alleen maar toe te juichen?
Tekst: Peter van Cappelle
Fotografie: Harold Versteeg
Recente reacties