Pinkpop Zaterdag 2014
Pinkpop 2014: zaterdag 7 juni
De eerste dag van deze 45ste editie van Pinkpop stond natuurlijk vooral in teken van de hype rondom The Rolling Stones.35 jaar nadat Mick Jagger op Pinkpop uiteindelijk niet het podium op ging, gebeurde het dan deze dag eindelijk wel. Maar naast de Stones vonden er op de eerste dag ook natuurlijk andere optredens plaats.
Op het hoofdpodium begon Ed Kowalczyk samen met het Noordpool Orkest om 15:00. De ex-zanger van Live bracht het album ‘Throwing Copper’, dat 20 jaar verscheen, integraal. Een beetje ironisch dat hij dit jaar op Pinkpop staat. Want 5 jaar geleden was het optreden dat niet doorging op Pinkpop de reden waarom hij uit Live werd gezet. En omdat zijn solowerk daarna nog steeds niet heeft aangeslagen, teert hij nu op het oude succes van zijn oude band. Waarschijnlijk is dit optreden (waarmee hij deze week nog tourt door Nederlandse zalen) meer iets voor de echte fans van Live. En die waren er niet veel op Pinkpop. Het maakte daarom geen grote indruk.
Wat wel grote indruk maakte was The Scene daarna in de tent. Natuurlijk mede door de huidige situatie van Thé Lau. Daarom was het eigenlijk ook vreemd waarom The Scene niet op het hoofdpodium of het 3FM podium werd geplaatst. Want veel mensen wilden natuurlijk nu de mogelijk nemen om ze nog live te zien. De tent was dan ook vol. Aangekondigd door Marco Roelofs van De Heideroosjes kwamen ze het podium op.’ Ik sta hier nadrukkelijk niet als patiënt op het podium’ zei Thé Lau tegen het publiek. En speelden vervolgens hoogtepunten uit zijn carrière. Plus een indrukwekkend en persoonlijk nummer van zijn nieuwe album ‘Platina Blues’. Daarnaast kreeg het publiek eigenlijk een herhaling voorgeschoteld van de eerbetoon uitzending van RTL Late Night door de gastoptredens van Blof zanger Pascal Jakobs, Jacqueline Goveart, en dEus zanger Tom Barman. Vooral de laatste twee combinaties waren bijzonder. Goveart bij het mooie duet ‘Onder Aan De Dijk’, en Tom Barman met ‘Open’. Waarbij Barman ingetogen het eerste couplet zong, en voor de rest Thé Lau de ruimte gaf. De tekst van het laatste nummer ‘Iedereen Is Van De Wereld’ was opeens heel raak met de regel: ‘Ik hef het glas op jouw gezondheid’. Want dat gebeurde daadwerkelijk. Toen ze klaar waren zong het publiek als eerbetoon het nummer nog lang na. Het eerste kippenvelmoment van de dag was een feit. Een waardig eerbetoon aan Thé Lau.
Van ander kaliber, maar wel vermakelijk waren Flogging Molly die daarna op het hoofdpodium stonden. De Amerikaanse folk-punk band kreeg het publiek aardig in de stemming met onder andere ‘Drunken Lullabies’ en ‘The Seven Deadly Sins’. Zelfs de meest vastgeroeste Stonesfans kregen ze naar hun hand. Daarnaast zijn die leden niet vies van een beetje humor. Zo vroeg zanger Dave King het publiek even ‘Happy Birthday’ te zingen voor de jarige violiste Bridget Regan. Een droomband voor ieder festival.
Daarna stonden twee topgitaristen vlak na elkaar geprogrammeerd: Joe Bonamassa, die op het 3FM stage de blues perfect speelt, en natuurlijk John Mayer. Want hoe suf sommige van zijn nummers ook moge zijn: een uitstekende gitarist is het wel. Echt vuurwerk zoals bij Bonamassa was John Mayer niet. Maar hij speelde wel een degelijke set. Met als hoogtepunt ‘Slow Dancing In The Burning Room’ van het album ‘Continuum’ uit 2006.
Maar daarna kwam natuurlijk het moment waarop het grootste deel van het veld had gewacht. Omdat de heren Mick, Keith, Ron en Charlie een kwartiertje te laat waren, begon een deel van het publiek als humoristisch protest ‘Yesterday’ van The Beatles te zingen.
Maar toen het eenmaal zover was ging het ook echt los. ‘Ladies and Gentlemen: The Rolling Stones’ kwam door de speakers. Waarna de heren met ‘Jumping Jack Flash’ het startsein gaven. Wat al meteen voor spreekwoordelijk vuurwerk zorgde. En Mick Jagger steelde gelijk de show door een aardig woordje Nederlands te spreken naar het publiek. Hij leek er zin in te hebben. Bijzonder was dat er na vier rockers (eerder genoemde ‘Jumping Jack Flash’, ‘You Got Me Rocking’, ‘It’s Only Rock ’n Roll (but I Like It)’, ‘Tumbling Dice’) al vroeg in de set hun bekendste ballad werd gespeeld: ‘Angie’. Om daarna weer vol gas te gaan met het recente ‘Doom & Gloom’. En de meest aangevraagde track via de website voor dit concert: ‘Rocks Off’.
Nog een verrassing volgende met ‘Out of Control’. Het door The Temptations geïnspireerde nummer van ‘Bridges To Babylon’ uit 1997 bleek zowaar één van de meest bijzondere momenten van de avond te zijn. Met daarna ‘Honky Tonk Woman’.
Eerlijk moet gezegd worden dat toen daarna Keith twee nummers zong (‘You Got Me Silver’ en ‘Can’t Be Seen’) het tempo wat indaalde. Wat daarna weer terug kwam toen ze terug gingen naar hun roots van de blues met ‘Midnight Rambler’. Waarmee oud gitarist Mick Taylor de heren kwam vergezellen. Al werd dat nummer wel iets te lang uitgesponnen. Maar het daarop volgende ‘Miss You’ kreeg Pinkpop weer uit z’n dak. Ondanks dat Mick Jagger wel een gedeelte van de tekst leek te vergeten. Maar dat hinderde niet voor de rest van de avond. Want klassieker na klassieker volgde: ‘Gimme Shelter’ (met daarbij een glansrol voor achtergrondzangeres Lisa Fischer), ‘Start Me Up’, ‘Sympathy For The Devil’ en‘Brown Sugar’.
De toegift werd ingeluid door het Utrechtse koor Dekeer met het intro van ‘You Can’t Alway Get What You Want’. Waarna als uitsmijter het onvermijdelijke ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’ volgde. Waarna er een einde kwam aan een legendarisch optreden. Want de heren mogen allen boven de 66 zijn (Ron Wood is de jongste met 67 jaar), en niet alles wordt meer zo strak gespeeld als pakweg 30 jaar geleden. Maar toch weten deze mannen op leeftijd nog altijd hoe je een publiek op z’n kop krijgt. Weliswaar door een show van stadionformaat naar een festival te brengen. Ze spelen dan wel bijna iedere avond dezelfde setlist (op eerder genoemde verrassingen na), en daardoor halen ze dan wel niet de spontaniteit die Bruce Springsteen wel bij zijn optredens op Pinkpop had. Maar de Stones op Pinkpop is zeker een kroon op die 45 edities.
Tekst: Peter van Cappelle
Fotografie Stones: Paul Barendregt
Fotografie overige acts: Hans Kreutzer
Recente reacties