Eva van Pelt
Zangeres en theatermaakster vertelt over haar debuutalbum ZWART.
De eigenwijze 24-jarige zangeres en theatermaakster Eva van Pelt levert met ZWART een bijzonder Nederlandstalig debuut af. Met als thema egocentrisme en de worsteling met jezelf en anderen. Het album is genre-overstijgend met teksten die soms poëtisch zijn, dan weer direct: een karaktervolle plaat met lef. Een gesprek met deze veelbelovende nieuwe artiest.
Is het mogelijk voor jou om een omschrijving van je muziek te geven?
Ik gebruik de term ‘Nederlandstalige, genre-overstijgende (pop)muziek’. Dat zegt natuurlijk lekker helemaal niks, behalve dan dat ik in mijn eigen taal schrijf en dat ik daarbij leen uit verschillende stijlen. Muziekjournalisten vergelijken mijn muziek vaak met Wende, Roosbeef, Spinvis en Eefje, maar ik vraag me altijd af of dat ook zo geweest was als ik exact dezelfde muziek met Engelse teksten had gemaakt.
Waarom koos je voor Nederlandstalig?
Tot vier jaar terug schreef ik zelf alleen maar Engelstalige nummers. Maar dat voelde toch vaak als een slappe vertaling van wat ik eigenlijk bedoelde. Mijn Engels is prima, maar de finesses van een taal zijn volgens mij bijna niet aan te leren. Toen ik in het tweede jaar van de Rockacademie mijn eerste Nederlandstalige liedje schreef, viel dat op zijn plek. ‘Dit klopt’, wist ik.
Muziek en theater gaan bij jou hand in hand. Wat kun je in het een kwijt en in het ander niet?
Muziek is voor mij iets heel primairs, het spreekt direct je gevoel aan. Je kunt jezelf zowel op het podium als in het publiek in muziek verliezen, er volledig in opgaan. Het interessante zit hem voor mij op het raakvlak tussen (pop)muziek en die theaterwereld: overgave aan de muziek en dat directe raken in de onderbuik continue laten spelen met het actieve luisteren naar woord en verhaal, zodat de twee elkaar dienen en sterker maken dan ze zonder elkaar ooit hadden kunnen zijn.
Wat wil je graag uitdragen met je album ZWART?
Ik geloof niet dat ik per se iets wil uitdragen. Zoals bij mijn voorstellingen ook vaak het geval is ben ik meer geinteresseerd in het delen van de zoektocht en daardoor hopelijk het oproepen van nieuwe vragen en gedachtes. Ik vind het fijn en bijzonder om met een publiek stil te staan bij de kernconflicten van de mens, met zichzelf en de ander. ZWART is mijn onderzoek naar mijn eigen egocentrisme, mijn verlangen naar onvoorwaardelijke liefde, en of die twee te verenigen zijn.
Egocentrisme komt veel voor in je projecten. Waarom intrigeert dat jou?
Op de middelbare school was ik al gefascineerd door egocentrisme en de waardes die we er als mensen of als maatschappij op plakken. De fascinatie voor egocentrisme is blijven hangen, en nog steeds een kernthema in wat ik maak. Ik ben het centrum van mijn universum, zoals ieder ander het centrum van zijn universum is. Terwijl we leven met zijn allen in één wereld leven, heeft diezelfde wereld dus voor iedereen een volledig ander centrum. Dat egocentrische gegeven zie ik als de bron van elk conflict, met onszelf, de ander, de wereld.
Je komt oorspronkelijk uit Den Bosch. Wat betekent die stad voor je?
Ik ben een trotse Bosschenaar. Ik vind Den Bosch prachtig, warm, Bourgondisch en uniek. Het is de stad waar ik mezelf werd en nog altijd de plek waar ik mezelf ook weer terug zoek als ik het even kwijt ben. Ook artistiek is Den Bosch belangrijk voor me: het was daar, op Theaterfestival Boulevard, dat ik voor het eerste de kans kreeg om te maken wat ik wilde maken, en om dat aan een groot publiek te laten zien. Waar ik de ruimte kreeg en nog steeds krijg om te groeien, en waar altijd een bijzonder fijn en trouw publiek bereid is om te kijken en luisteren. Ik woon er nu niet en ik denk dat het ook nog even zal duren voordat ik terug kom, maar Den Bosch is en blijft thuis.
Wat zijn jouw grote voorbeelden in muziek en theater?
Muzikaal luister ik alles van Fink tot Beth Hart, van Fiona Apple tot David Gray en van Ben Harper tot Eminem. Muziek is instinct. Nederlandstalig vind ik Maarten van Roozendaal fantastisch. Ik luister ook graag naar Roosbeef en naar De Likt. Wende is een voorbeeld voor wat betreft het raakvlak tussen muziek en theater, of theatraliteit. Een extreem sterke en geloofwaardige performer, met een bijzonder geluid: iemand waar je naar moét luisteren.
Wat hoop je te bereiken met je muziek?
Ik noemde Wende als voorbeeld op het raakvlak van muziek en theatraliteit. Het toffe is dat zij zowel een theatertour kan doen, als een clubtour, als een samenwerking met Typhoon, als spelen in een film. Het lijkt me extreem gaaf als ik een dergelijke vrijheid ooit zou kunnen creëren, zodat ik altijd kan zoeken naar de mooiste vormen om de inhoud te vertellen, altijd op onderzoek kan blijven, en er ook altijd een publiek is dat daar in wil delen. Het mooiste wat er kan gebeuren tijdens een live optreden of voorstelling, is zien dat iemand diep geraakt is. Dat doet er toe. Ik hoop dat ik nog heel lang alles mag geven voor die momenten. (AR)
Recente reacties