Profuna Ocean
The start of something beautiful.
Recensie: Profuna Ocean
Gehoord: 28 mei 2016, Musicon, Den Haag
**** The start of something beautiful.
Zo heel zeldzaam word je als verwende veertiger nog eens verrast door een nieuwe band die muziek maakt die je weet te grijpen. Het zijn eenzame sterren aan een hemel, die je doen herinneren aan hoe mooi die sterrenhemel ook weer is.
Profuna Ocean maakt muziek zoals muziek bedoeld is. Spannend, bij vlagen episch, altijd meeslepend, nimmer vervelende en nieuwsgierig naar meer. Vol verwachting togen we dus naar de Ziggo Dome – pardon, zo ver is het nog niet, het Musicon in Den Haag. Verbazing maakte zich gelijk van mij meester om te zien dat het een huiskamerconcert zou worden. Hoeveel mensen heb ik geteld ? Toch niet meer dan 75. Niet dat het ook maar enigszins de pret bedierf, maar jongens, deze band verdient beslist meer. Waar zaten jullie Hagenezen ? Toch niet vast in het zand op Scheveningen ?
Kortom: wake up !
Geen kans om je te vervelen
Nu kan in het Musicon niet het beste geluid worden verwacht, maar men slaagde er bewonderenswaardig in om een en ander luisterbaar voor het voetlicht te brengen. Omdat ik Profuna Ocean’s muziek nog niet van haver tot gort ken qua muziek, weet ik niet of ‘In Vacuum’ – hun toch redelijk briljante album uitgebracht dit jaar, nu helemaal integraal gespeeld werd. Ondergetekende werd wederom verrast door de vele tempo- en instrumentwisselingen binnen de nummers en bovenal de afwisseling in nummers. Geen moment verveelde het, en vaak bespeurde ik een kippevel wat je eigenlijk nooit meer voelt als je “nieuwe muziek” beluistert.
Unieke talenten – uniek publiek
Raoul Potters is een niet alleen een technisch zeer begaafd zanger, zijn stem is ook met niemand te vergelijken. Overschreeuwen doet hij nooit, soms lijkt hij op de ingetogen broer van James Hetfield. Gewoon een zeer prettige stem om naar te luisteren, en daar zijn er niet héél veel van. Een heel interessante samenstelling van stemmen. Boeiend.
Arjan Visser is een soepele bassist die in het geluid ook goed naar voren komt tussen gitarist en drummer. Fred den Hartog mept er creatief op los, en weet mij meer dan te boeien. Wat duidelijk wordt is dat deze band vier geheel gelijkwaardige muzikanten in zich herbergt. Daarom was het jammer de toetsenist, Rene Visser, zo weinig te kunnen horen. Wat jammer was, want wat had ik hem graag beter gehoord. Alleen al hoe hij de eigenlijke set voor de enige toegift afsloot laat horen dat je niet hoeft te imponeren om diep tussen de oren van de luisteraar te komen.
Fantastisch om te zien hoe iedereen verschillend op de muziek reageerde. Op zijn of haar eigen totaal relaxte manier, al dan niet met half Jo Cockeriaanse armbezweringen als alternatief voor geheadbang – want deze band is zoveel meer.
Bewondering..
Vrij naar Porcupine Tree zeg ik – the start of something beautiful.
Ik kom heel graag weer naar jullie kijken Profuna Ocean, want ik heb gisteravond weer toekomst in de muziek gezien. En dat is een enorm compliment voor deze verwende veertiger.
Volgens Augustinus, een Romeinse filosoof, steekt in elke bewondering een huiveren.
Ik huiverde gisteravond. En het voelde goed.
Thomas Kamphuis, 29 mei 2016.
Zie voor een sfeerimpressie de foto’s die Ron Kraaijkamp op Facebook heeft gezet:
Recente reacties