Derek Forbes
Oud-bassist Simple Minds imponeert met oude krakers in nieuw jasje.
Zoals al, wat ooit was en nog altijd de beste versie was van wat er ooit was, dacht Derek Forbes – oud bassist van de Simple Minds – en na strubbelingen uit de band gezet in zomer 1985..”Kom, ik laat de wereld nog eens zien wat Simple Minds indertijd was..en haal het naar 2016″..
Alternatieve gedachte bij uw recensent is dat dit een open sollicitatie is naar terugkeer in Simple Minds onder het – terechte – mom: “Zo goed was ik, zo goed ben ik nog steeds, Simple Minds verdient niets anders, horen jullie ?”. Beide beweegredenen zijn mijn inziens legitiem en ‘about time’.
En vervolgens haalde hij een aantal bekende en minder bekende krakers uit de ‘Golden Years’ van Simple Minds uit de kast en nam ze opnieuw op.. ALLE instrumenten zelf gespeeld…ALLES zelf gezongen..
Deze cd laat een dwarsdoorsnede horen van nummers uit de periode 1979 – 1982 van Simple Minds. Thirty Frames a Second klinkt net zo indringend als het origineel, en de vraag gelijk waarom zijn stem ten tijde van Simple Minds niet een groter aandeel als zang heeft gehad. Want deze mag er verrassend zijn.
Net als Bryan Ferry heeft Derek Forbes schilderkunst gestudeerd, en dit hoor je terug in This Fear of Gods, waar het kaleidoscopische dit nummer naar nieuwe hoogten stuurt. Het zou een nummer kunnen zijn wat op een van de eerste albums van Roxy Music had kunnen staan. Een indertijd al verontrustend nummer qua thematiek, wat niets aan zeggingskracht heeft ingeboet: integendeel.
Today I died Again – bijna claustrofobisch opgenomen in deze nieuwe versie – vervolgt de donkere toonsetting. Iets wat we met Simple Minds anno 2016 te sporadisch meemaken (Liason en Bitterweet van het album Big Music (2014) waren echter hoopvolle tekenen aan de wand die schreeuwen om een vervolg).
Factory in de nieuwe versie laat een luchtigere dansbare variant zien. League of Nations is één van de prijsnummers van het album. Het laat perfect horen wat uniek is aan Derek Forbes. Ogenschijnlijk simpele baslijnen die in de mix naar voren gezet laten horen hoe ingenieus het geluid is wat hij toevoegde aan Simple Minds. De ritmiek en het zo fraai “naast elkaar staan” van de instrumenten komt naar voren. Een manier van opnemen zo gewoon in de jaren tachtig, maar zo zeldzaam anno nu. Het geeft muziek zoveel meer diepte en klankkleur dan zo’n massieve, dichtgepleisterde muur van geluid.
Room laat qua klankpalet wederom die vervreemdende sfeer horen, die zo aantrok in die vroege jaren van Simple Minds. Spannend.
The American is radicaal anders. Voorzien van puur pianogeluid en een gedragen voordracht is dit een nieuw hoogtepunt. De sirenes die onder de muziek zitten roepen direct Bryan Ferry’s N.Y.C. (New York City) in herinnering, van zijn soloalbum Mamouna.
King Is White (And in the Crowd) is verworden tot een Louisiana swamp blues die niet zou misstaan in een film van de Coen Brothers, a la No country for old men. Simpelweg briljant. Hoe kom je erop.
In New Gold Dream klinkt Derek Forbes stem als een begeesterde jonge Jim Kerr, met dien verstande en verschil dat ze toch echt gezongen zijn door ene Derek Forbes. Of heeft hij hier Jim Kerr ingeslikt – al dan niet liefdevol – op een onbewaakt moment als gimmick ?
Pleasantly disturbed is voorzien van een gitaarsolo op de cello als variant van de strijkstok op gitaarbewerking van Jimmy Page in Dazed and confused en de vioolbewerking van Charlie Burchill op het origineel. Het mischien wel donkerste nummer van Simple Minds met een opklarend vervolg van hoop.
Film Theme tenslotte, sluit het album af waarbij de synths van Michael MacNeil zijn vervangen door een gitaarbewerking. Verfrissend en een spannende invalshoek.
Voor iedereen die van Simple Minds houdt – en Derek Forbes stelt letterlijk ’the band I never left’, wat nog het meest opmerkelijke aan deze liefdesverklaring mag heten.
Het beste coveralbum wat Simple Minds ooit kan krijgen wat ze zelf nooit meer kunnen maken is deze variant van ‘Re-make Re-model’ wat uitgebracht wordt als verjaardagscadeau van Derek Forbes op 22 juni op zijn 60ste verjaardag…
Luister en huiver..enorm knap..heb er geen andere woorden voor..
Niets nieuws onder de zon, en tóch wel. De versies zijn minstens even goed als de originelen van ruim 35 jaar geleden.. Of beter..
Jim Kerr, Charlie Burchill en Mel Gaynor: bel ook Michael MacNeil weer eens op. En doe het snel..
Het één en ander kan alvast hier beluisterd worden..
http://www.derekforbesmusic.com/
http://muzoic.org/release/album/derek-forbes-echoes-remixes
Voorlopig alleen verkrijbaar via I-Tunes, maar volgens Derek Forbes die ik hier naar gevraagd heb, wordt het album ook uitgebracht op conventionele cd en zelfs anno 2016 nóg hippere plaat !
Thomas Kamphuis, 20 juni 2016
Derek Forbes – Echoes (2016) *****
Recente reacties