Simple Minds
Simple Minds Acoustic – ***
Voor de echte fan, maar niet meer dan dat.
Zowel oud Simple Minds’ Derek Forbes als Simple Minds zelf nemen dit jaar een duik in hun catalogus en komen met opnieuw bewerkte versies van songs, grotendeels uit de eerste 10 jaar van hun bestaan. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Simple Minds Acoustic háált het niet bij Derek Forbes soloalbum Echoes, eerder dit jaar verschenen. Deels is dit te wijten aan de veel minder avontuurlijke songkeuze van Simple Minds, aan de andere kant ligt dat aan mij, aangezien ik met een handicap zit.
Handicap
De handicap is deze, dat ik het begin van de Simple Minds Acoustic tour al via YouTube live heb gezien, live in Zermatt, Zwitserland eind oktober en daar wél gegrepen werd. Mede door obscure songkeuzes als Andy Warhol van het zwaar onderschatte en vergeten behoorlijk experimentele album Néapolis (1998).
Simple Minds is ook echt een liveband. Maar terug naar het Acoustic album.
Beklijven er wél songs in de nieuw jas? Jawel, The American (al gespeeld akoestisch tijdens de laatste tour) is een aangename. Wat sowieso over de hele plaatbreedte op valt is hoe goed Jim Kerr’s stem nog is. Technisch zó goed, dat het wel eens wat te laidback wordt, althans, op plaat. Ik prefereer nog steeds zijn stemgebruik uit de beginjaren, al is voor de door de jaren heen toegenomen techniek ook wat te zeggen. Gelukkig houdt hij zijn stem redelijk ‘klein’ op Acoustic en dat is al een pré.
New Gold Dream kan sowieso bij ondergetekende nooit stuk, en stelt nu ook niet teleur. Someone Somewhere in Summertime heeft een aangenaam donker stuwend ondertoontje meegekregen en is in die zin ook geslaagd. Promised you a miracle heeft met de zang van K.J. Tunstall een andere dimensie gekregen, niet zozeer een betere. Glittering Prize vind ik behoorlijk bleek vergeleken met het origineel en al te lief qua uitvoering.
Hoe had dit geklonken met….
Waterfront doet mij in deze akoestische versie niet méér dan hij in het origineel doet. Bij dit soort nummers blijf je – ik weet ik ben een zeur in deze – ‘Hoe had dit geklonken met Derek Forbes en Michael MacNeil nog in de gelederen?’. Tja.
De keuze overigens om een andere drummer voor dit project in te leven te roepen, is denk ik een bewuste geweest en een juiste keuze. Mel Gaynor had de ritmesectie het niet zo ‘klein’ kunnen houden als nu is. Chelsea Girl is weer een schot in de roos. Men had van mij wel wat meer nummers uit die oertijd mogen kiezen, maar dan had men wellicht gedubbeld met de keuze van Derek Forbes gemaakt op Echoes.
De rest van het album doet een glimlach oproepen, maar niet meer dan dat. De afsluiter Long Black Train is een cover die nogal uit de toon valt bij de rest van het album. Fraai gezongen, maar Simple Minds en covers.. ik heb het er niet zo op.
Conclusie: een (magere) 3 sterren. Ook wel ingegeven door het beslist magistrale solo album van Derek Forbes eerder dit jaar verschenen. Simple Minds Acoustic ga ik niet heel vaak draaien, dat weet ik nu al.
Tenslotte ben ik ook niet zo gecharmeerd van het feit dat er naast de cd een plaatversie verschenen is, met nog eens 3 extra nummers. Waarom die niet gewoon óók op de cd gezet. Het riekt naar geldklopperij. Nodeloos.
Op naar een avontuurlijker regulier album en vooreerst een vast meer beklijvend live optreden volgend jaar mei in Carré, Amsterdam.
Recensie: Thomas Kamphuis
Hoe een en ander live klinkt kan hier beluisterd worden:
Recente reacties