The Cure concertrecensie
The Cure – Spookachtig en bezwerend ..
Gehoord: 13 november 2016, Ziggo Dome.
Soms moet je je als concertbezoeker en recensent verontschuldigen. Nee, dit wordt geen afkraakrecensie – integendeel. Méér, dat je in een veertigjarig bestaan van een band moet beginnen toe te geven ze nooit eerder gezien te hebben. En je zeker niet álle nummers van ze kent van haver tot gort.
In 2008 was The Cure voor het laatst in Nederland en wilde ik deze ommissie uit het Boek der Schande wissen. Zelf van een enorme insomnia lijdende constitutie in dat jaar, heb ik me niet naar dat concert kunnen slepen, zo erg was het. Maar 2016, ten lange leste, heeft deze vlek verwijderd. Familieomstandigheden veroorzaakten dat ik er dit keer bijna ook niet bij was geweest, maar men moet juist ook dan eens ontspannen, en wat een goede beslissing was dat.
Uw recensent kent The Cure eigenlijk alleen goed van de periode begin jaren tachtig tot aan begin jaren negentig. Albums als Seventeen Seconds en Desintegration staan in de top 10 van persoonlijke favorieten ever. En dat zegt nogal wat wanneer je smaak zich niet snel beperkt. Diverse nummers van deze albums worden gespeeld vanavond, het hadden er veel meer mogen zijn. Maar deze tour is voor ‘de echte fans’ en obscuriteiten zoals het wondermooie The Last Day of Summer kwamen er voor in de plaats. Geen moment van verveling echter daardoor, want ik juich alleen maar toe als artiesten uit hun comfortzone komen en ‘op deze tour’ gaan.
The Cure heeft vele bandwisselingen gekend in zijn veertigjarig bestaan. Deze avond geen Porl Thompson, maar de uitstekende gitarist Reeves Gabrels. Bassist van het eerste uur, Simon Gallup springt in het rond alsof hij 25 is. Het mooie van de sound van The Cure is, dat hij dezelfde ‘open’ structuur heeft behouden. Zang en instrumentatie hoor je fraai naast elkaar. Zelfs achterin en hoog in de zaal zittend, is het geluid opmerkelijk te nomen. Opmerkelijk fraai. Zelfs op deze afstand werd ik gelijk in het beeld en de muziek gezogen. Drummer Jason Cooper is bij de band sinds 1995. Toetsenist Roger O’Donnell vanaf eind jaren tachtig. Robert Smith’s eigen gitaarspel moet ook niet onvermeld blijven. Daarnaast val ik bijkans van mijn stoel over zijn stem. Dezelfde ijle krachtigheid, soms heel scherp als een spook tot je komend vanuit de najaarsmist tussen de bomen.
Ik kan natuurlijk weer een heleboel sterren gaan geven, maar dat is niet relevant. Dit was het zoveelste onvergetelijke concert in dit rijke concertjaar.
Wat ben ik blij deze groep dan ten lange leste te mogen aanschouwen. Voor iedereen die 45 + is, een soundtrack van zijn tienerjaren. Anno 2016 nog vreselijk relevant, tijdloos en goed. Een uitgekiende lichtshow maakte alles compleet. En hoe ouder artiesten worden, hoe langer ze soms lijken te gaan spelen. The Cure speelde van 20.30 tot bij 23.30. Om niet de laatste trein te missen, moesten we om 23.10 afhaken gedurende Boys don’t cry.
Simon Gallup, wat heb ik van je basspel genoten.. en Anneke Ruys dank voor je gezelschap deze hele aparte avond!
And I feel like I’m being eaten
By a thousand million shivering furry holes
And I know that in the morning I will wake up
In the shivering cold
And the Spiderman is always hungry (Lullaby).
Tekst en fotografie: Thomas Kamphuis
Recente reacties