Xander & The Peace Pirates
Rauwe blues ondergedompeld in soul en rock.
Keith Xander van de Britse band Xander & The Pirates werd geboren met maar één hand en hij gebruikt een haak als prothese. Maar dat weerhoudt hem er niet van om ongelooflijk goed bluesgitaar te spelen. Samen met zijn broer Stuart begon hij de band Xander & The Peace Pirates, die klinkt als pure, rauwe blues, vermengd met soul en rock. Tussen 2010 en 2015 trad de band wekelijks op in de legendarische Cavern Club in Liverpool. Inmiddels speelden ze al met talloze bluesgiganten als Joe Bonamassa, Joe Satriani en Bernie Marsden. ‘11:11’is de titel van hun debuutalbum vol met overtuigende gitaariffs en bijzondere melodieën. Hoog tijd voor een interview met deze charismatische band.
Door Anneke Ruys
Hoe is de band ontstaan?
Keith en Stu schreven songs terwijl zij in hetzelfde huis woonden. Maar het was pas vanaf het moment dat we in de Cavern op gingen treden en het voorprogramma van Bon Jovi deden dat we besloten om een full time band op te richten. We vroegen onze vriend/producer/slide gitaarspeler om met ons mee te doen in USA, Duitsland en Dubai om de Gibson shows te doen. Vanaf het moment dat we de platendeal met V2 sloten haalden we Local Liverpool brothers, Joel (bass) en Adam Goldberg (drums) erbij voor de ritme secties.
11:11 is de titel van jullie debuutplaat. Wat schuilt er achter deze titel?
Het album werd in twee sessies opgenomen in 11 dagen. Nummer 11 is afgelopen jaren regelmatig opgedoken en sinds de release van het album is dat nog veel vaker. Er zijn zelfs mensen die ons benaderen om ons te zeggen dat ook zij regelmatig met het getal in aanraking komen.
Jullie album werd opgenomen in de beroemde Nederlandse Wisseloord Studio’s. Waarom kozen jullie voor die locatie?
Ten eerste vanwege de historische waarde van alle fantastische albums die hier opgenomen werden, van Elton John tot Tina Turner en Iron Maiden. Daarnaast vonden we het belangrijk om analoge equipment te gebruiken om zo de authentieke 60’s sound vast te kunnen leggen. Als je uit de grote, drukke stad Liverpool komt is het ook een verademing om in het rustige, landelijke Hilversum op te nemen waar we ook geen moment afgeleid werden.
Jullie zijn ontdekt door Henry Juszkiewicz van Gibson. Hoe ging dat in zijn werk?
We hadden een video op youtube en daarin hebben we Gibson getagged. Henry zag het en voor we er erg in hadden zaten we in het vliegtuig en speelde we op de Gibson stage.
Hoe was het om met bluesgiganten Joe Bonamassa en Joe Satriani te spelen?
Het was echt heel erg onwerkelijk. Joe Bonamassa heeft ons veel geholpen en het voelde goed om met hem te spelen. Backstage spraken we veelvuldig over drums en gitaren. Toen we vanachter het podium naar het optreden van Bonamassa keken, ging dat probleemloos, terwijl Joe Satriani eerst door de security geweigerd werd. Wij moesten hem echt eerst aanwijzen op de poster voordat ze hem doorlieten. Dat was best grappig.
Jullie hebben veel internationale optredens gedaan voor gitaarmerk CLEO van Gibson. Zo werden jullie ook ontdekt door de beroemde producer Eddie Kramer. Hoe was het om door hem benaderd te worden?
Dat was een hele bijzondere dag. We hadden de hele week gespeeld voor Gibson tijdens de LA trade show. Tijdens de laatste show zaten beroemdheden als Erykah badu, Simon Phillips van Toto en zelfs Christopher Lloyd van Back To The Future in het publiek. Pas aan het einde kwam iemand uit het publiek naar ons toe om te zeggen dat Eddie Kramer met ons wilde spreken. We hadden een kort gesprek waarna hij ons uitnodigde om de volgende dag bij hem thuis te komen. Dat was een ervaring om nooit te vergeten.
Wat hopen jullie met je muziek te bereiken?
Via onze muziek proberen we wereldzaken te bespreken en de wegen naar vrede. Toch denken we niet dat muziek wereldvrede of een verandering in de wereld kan brengen. Maar we denken wel dat het mensen naar zo’n verandering zou kunnen leiden.
Recente reacties