Bryan Ferry
Bryan Ferry – De Wederopstanding *****
Maandag 5 juni wordt één van die avonden die herinnerd zal worden en nimmer vergeten. Wat het veroorzaakte, veroorzaakte het, maar het leek alsof alle planeten in één lijn stonden.
Voor de gelegenheid – alleen in Amsterdam en morgen in Antwerpen – begeleid door het Metropole Orkest, trapte Bryan Ferry af met een bezwerende versie van The Main Thing. Het strijkensemble binnen het orkest dreef het nummer zeker naar nieuwe hoogten. Ogenblikkelijk is het duidelijk dat het een speciale avond zal worden: Bryan Ferry ziet er ontspannen uit van meet af aan – hoe anders is dat wel geweest in verleden tijden – en zijn stem is .. verbazend. Hij blijft het grootste deel van het concert verrassen. Waar zijn stem in afgelopen jaren geforceerd en opgedroogd klonk, klinkt deze vanavond opvallend rijk en vol. Hij zingt veel duidelijker en eindelijk kan men weer eens horen wat hij zingt, woord voor woord. Noem het de verassing van de avond. Alleen toeval, of..?
Het geheel overziende, vallen verschillende details op. Een paar prettige bijkomstigheden werken bijzonder goed uit. Eerst en vooral: de achtergrondzangers. Dit zijn eindelijk weer wat ze moeten zijn: echte áchtergrondzangers. Fonzi Thornton is thuis gebleven, wat een goed ding is. Gewoon één mannelijke stem: die van de meester zelf. Twee vrouwelijke achtergrondzangeressen zijn gebleven.
Het grote verschil nu is, dat ze de sfeer toetsen geven en niet meer bepalen envooral niet meer doorlopend meezingen met Bryan Ferry. Ze laten de lead aan hem, vermijdend daarmee dat ze hem overschaduwen of zelfs overschreeuwen. Een hele goed keuze, dat mag gezegd worden. Rondom Ferry heen, zijn de instrumenten van de band weer eens duidelijk los van elkaar te horen, niet langer die muur van geluid producerend welke zijn stem doen verdrinken, zoals in afgelopen jaren het geval was. Het is het type geluid wat zo pijnlijk vaak wordt gemist in muziek in het algemeen in onze dagen. Zet het album Avalon (1982) maar eens op, en dan begrijp je wat ik bedoel.
Wederopstanding
Nog een keuze die niet meer dan een juweel is, is de wederopstanding in zichzelf van Chris Spedding (Ferry’s vaste gitarist in zijn solo jaren, sinds 1975), hem toestaand de lead- en enige gitaar te laten spelen gedurende het hele concert. Bijna 74 (deze maand), legt hij een heel leven van bezieling en ervaring in zijn spel, waardoor het geluid van de band diepte meegegeven wordt. Een diepte, die wel eens werd gemist met alleen jongere muzikanten rondom Ferry heen, zoals dat in recente jaren het geval was. Het hart is terug, de ziel daarnaast ook. De rock ook weer. Het helemaal niet nodig hebben van het spelen van flitsende gitaarsolo’s, maar door heel open klinkend spel, met tijd om te ademen, zelfs binnen enkele noten op zichzelf die gespeeld worden. Alleen al hem te zien spelen het hele concert in deze rol is een cadeau uit de hemel.
Met Jorja Chalmers op saxofoon, de laatste zeven jaar alweer, vormt zij de drie-eenheid die de kern van de band vormt: de basis is solide, maar het is Bryan Ferry die de show steelt. Het was de beste show in deze hal die ik van hem gezien heb, zeker sinds het concert welke deel uitmaakte van de Dylanesque tour, in 2007. De songs ademen weer, niet iedere keer gesnoeid om Ferry’s stem te ontzien. Hij kan ze weer zingen in de normale speelduur, zo lijkt het.
Gemiste verrassingen
De setlist is niet erg verrassend vergeleken met recente jaren. Wat meer verrassingen worden daarom node gemist door nogal wat fans. Wellicht is de setlist opgebouwd rondom de mogelijkheden van zijn stem anno nu, maar deze verlangt vanavond beslist naar meer, klaarblijkelijk capabel genoeg om andere songs te zingen. Maar Bitter Sweet en dan vooral Mamouna alleen al maken de prijs van het ticket meer dan waard. Men zou wel meer nummers van Mamouna (1995) wensen.
Het Metropole Orkest is helaas – waarschijnlijk als gevolg van ruimtegebrek op het podium – nogal weggestopt, gezien vanaf de zitplaatsen, maar bracht kleurrijke toetsen aan de nummers welke regelmatig kippevel veroorzaakten in de AFAS Live hal. Ferry is op zijn best in de donkerder type songs als Wasteland/Windswept, Zamba, Mamouna en IN Every Dreamhome A Heartache.
Tot verrassing van ondergetekende is, op zijn 72ste, beleeft Bryan Ferry niet minder dan een wederopstanding, oogt gelukkig en ontspannen en is weer helemaal in vorm.
De langste dag naderend, laat Bryan Ferry in de herfst van zijn leven een schitterend zilver schijnsel zien, die achter een wolk tevoorschijn komt, die het verdient gehoord en gevierd te worden, zo lang als het kan.
De prairieroos bloeit weer.
Concertverslag: Thomas Kamphuis (tevens foto’s).
Gehoord:: Amsterdam, AFAS Live, Juni 5th 2018
Nog te zien: Retropop, Emmen, 9 juni 2018 (23.45 – 01.00).
Recente reacties