The Pineapple Thief CD Recensie

The Pineapple Thief – Dissolution *****

Porcupine Tree 2.0

In 1993 bracht Jimmy Page samen met David Coverdale een niet onverdienstelijk album uit, met de rechttoe rechtaan titel Coverdale-Page. Het leverde het spannendste en inventiefste gitaarspel van Jimmy Page sinds het verscheiden van Led Zeppelin, op. Zo all over the place dat het album gekscherend, maar niet geheel bezijden de waarheid, geoormerkt werd als ‘het beste Led Zeppelin album wat Led Zeppelin nooit gemaakt heeft’. Robert Plant gruwde bij deze vreemdgaanderij, maar ja, hij wilde geen Led Zeppelin meer en niet samen met Jimmy Page. Dat kwam, hoe toevallig, het jaar daarop al goed met een gevierde reünie tussen Page en Plant gemunt ‘Unledded’. The hand that rocks the cradle, zullen we maar zeggen. Steven Wilson let je op?

All over the place

Terug naar dit tweede album van The Pineapple Thief with Gavin Harrison, zo staat met nadruk beschreven. Mochten fans van Porcupine Tree nog niet over het einde van deze band in 2010 zijn, de redding is nabij. The Great Gavin is back. All over the place. Er wordt wel geroepen dat Steven Wilson Porcupine Tree was. Mag ik daar subiet Gavin Harrison aan toevoegen? Toch wel dé drummer van de 21ste eeuw. Naast Gavin Harrison bestaat The Pineapple Thief uit Bruce Soord op vocalen en gitaar, Jon Sykes op bas, Steve Kitch op keyboards en Darran Charles op gitaar. Overigens nooit geweten dat de band al sinds 1999 bestond.
Not naming any names begint het album. Als een verstilde decembermist. De sfeer is gelijk gezet. Try as I might.. is Porcupine Tree. Heerlijke sfeer- en tempowisselingen. Avontuur.
Doelbewust?

Threatening war rockt er subtiel op los, en roept ja, weer door het drumwerk van Gavin, maar ook door het toetsenwerk en zang herinneringen op aan Porcupine Tree. Het roept de vraag op of dit mijn observatie is, of doelbewust die richting opgestuurd door Gavin Harrison. Gavin Harrison (en wie nog niet meer in voormalig Porcupine Tree) was duidelijk nog niet klaar met de band. Dat gevoelen. Erg? Nee, een revelatie.
Uncovering your traces is zo’n nummer waar muziekkenners over een eeuw nog bij zullen zeggen: ‘Gavin Harrison!’ Mark my words. Mild spooky sfeertje. Magistraal gitaarwerk. ‘Ruimtelijke ervaring’ is ook een beschrijving.

Bonbon bij de koffie.

All what you’ve got is een wat drukker nummer en ik blijf zeer sterk de Porcupine Tree navloeden horen. Navloeden is een nieuw woord gemunt door ondergetekende, omdat het woord invloeden de muziek geen recht doen, met een prominent lid van PT in de gelederen, die zich blijft ontwikkelen en de muzikanten om hem heen tot grote hoogten weet te brengen. De navloeden wat ondergetekende betreft functioneert als een ferme kers op de taart of smakelijk digestief na een al niet misselijke maaltijd. Deze tsunami overspoeld de ziel met verve.
Far below is weer zo’n staalkaart. Vintage PT. Kippevel. Zelfs een Egyptische mummie, duizenden jaren in ruste, gaat hier op leven en swingen. ‘Heb ik hier 3000 jaar op moeten wachten?’
Pillar of salt neemt gas terug en pakt je wederom gelijk (in). Kort en goed. White mist roept allerlei sferen op. De diversiteit binnen de nummers en tempowisselingen op dit album zijn bijzonder fraai uitgebalanceerd. Een topper binnen het genre. Episch. Shed a light sluit dit niet minder dan magistrale album af.
Bravo.

Porcupine Tree is dood, leve The Pineapple Thief!

Albumrecensie: Thomas Kamphuis

Gaat het zien, 29 september in de Melkweg in Amsterdam, geloof het of niet: er zijn nog tickets. https://www.melkweg.nl/nl/agenda/pineapple-thief-29-09-2018/

Gavin Harrison in full swing: https://www.youtube.com/watch?v=n7scYYsLdcM (The Pineapple Thief/White mist).