The Pineapple Thief concert Amsterdam

The Pineapple Thief – Melkweg, Amsterdam, 29 september 2018 *****

The Pineapple Thief heeft in augustus een nieuw album uitgebracht, Dissolution. Bruce Soord leek zich af en toe te verontschuldigen als er weer een nummer van gespeeld werd, maar de Melkweg is louter gevuld door fans die zich het nieuwe werk in de weken daarvoor al ‘eigen’ gemaakt hebben. De sfeer zit er in de, afgeladen, Melkweg, van meet af aan in. Dissolution wordt – bijna – integraal gespeeld gedurende het concert. Dissolution verwijst, zonder dat het muzikaal deprimerend wordt, naar de disconnectie en weigering samen te communiceren, getuige allerlei ‘sign of the times’ als het overschatte Facebook, de Brexit en politieke ontwikkelingen zowel west als oost daar van. Het heeft Bruce Soord tot deze songs geïnspireerd.
Gedistingeerd geluid.

Wat bij deze band opvalt is, ondergetekende ziet TPT voor het eerst, het gedistingeerde geluid. Ja, het is stevig, maar stevig rustig. Het geluid is, na een veel te hard geluid en schreeuwerig klinkend voorprogramma, op en top. De zang van Bruce Soord, vaak in perfecte samenzang met bassist Jon Sykes, straalt rust uit. De nummers van Dissolution en In Your Wilderness (2016) met Gavin Harrison in de gelederen stralen een zekere rust en verdieping uit, die de band, getuige sommige nummers van Magnolia (2014) die gespeeld worden, daarvoor niet had. Je zou kunnen denken dat Gavin Harrison een Porcupine Tree element 2.0 heeft binnen gebracht. Als hij die invloed heeft gehad, heeft het mijn zegen. Het levert spannende, sferische, filmische songs op, die weliswaar rust uitstralen, maar altijd met die stevige ondergrond. Zou Porcupine Tree zo geklonken hebben als zij nog bestaan hadden? Alleen al de gedachte is spannend.

The great Gavin

Gavin Harrison trekt natuurlijk de aandacht. Deze – wellicht creatiefste – drummer ooit maakt van zijn drumstel een orkest, waar het nooit rechtdoor drummen is, maar met allerlei tussentikjes en riedels op de bekkens, breaks, overgangen en rustpunten worden gecreëerd.

(foto Gavin Harrison)

Tegelijkertijd heeft TPT altijd een link met de progrock a la Porcupine Tree gehad, getuige het oudere nummer 3000 Days van Someone Here Is Missing (2010). En bijvoorbeeld een videoclip die Nothing at best vergezelde en wel wat duistere beelden met mensen met maskers en hoorns a la Steve Wilson’s eerste solo album Grace for drowning. Als je deze nummers echter zet naast Dissolution, valt op hoe anders de muziek geworden is. De verfijning miste. Het was bijna soft hardrock. Die verfijning is er met de laatste twee albums gekomen. Bruce Soord lijkt geen grote zanger, maar vaak zijn dit de aangenaamste stemmen om naar te luisteren. Zelden ook een zo verstaanbare zanger gehoord waar de teksten die hij zingt zo te volgen zijn. Ze gaan in de muziek mee, en overstemmen deze niet. Zou je het harde softrock kunnen noemen nu? Het is ergens de progrock voorbij.

Eigenlijk verbaast het dat deze band met deze muziek maar op zo’n klein podium staat. Men zou makkelijk een AFAS kunnen bedienen. Wellicht dat Dissolution de grote bekendheid gaat geven, en verdiend. En dat, na een bestaan van alweer bijna 20 jaar. Gelijk een Elbow, worden sommige bands steeds beter.

@foto Facebook– door band zelf genomen – vanaf podium).

Concertrecensie en live foto’s Thomas Kamphuis

Setlist: https://www.setlist.fm/setlist/the-pineapple-thief/2018/melkweg-the-max-amsterdam-netherlands-3be914f8.html

In Exile, Melkweg, 29 september 2018: https://www.youtube.com/watch?v=h1lsi4c5O44