Hark! En Co – The playful maziness of art CD recensie
Hark! En Co – The playful maziness of art ****
Hark en Co – dit zijn, om precies te zijn: Harke-Jan van der Meulen , pianiste Lineke Lever, gitarist Michiel Nijenhuis, violist Josje ter Haar en celliste Brendan Conroy met gastzangers Jelle Paulusma, Vera van der Poel, Hans Croon en Ricky Koole, hebben een nieuw album uitgebracht, The playful maziness of art. Dit keer worden gedichten van de Amerikaanse schrijver Edgar Allen Poe vertolkt. Uiteraard op de unieke, eigenzinnige wijze waarop Harke-Jan van der Meulen en consorten dit alleen maar kunnen.
Nu moet ik bij Edgar Allen Poe even afleren dat Tales of mystery and imagination van Alan Parsons niet gelijk in mijn hoofd begint af te draaien, het album uit 1975 waarmee deze debuteerde. Die plaat is zo’n gemeengoed geworden dat, synoniem met Edgar Allen Poe, Raven en al die andere muziek zich gelijk begint af te spelen in je dna.
The valley of unrest heeft een wat onrustige sound, wat wel in overeenstemming is met de titel van het nummer. Gelijk is duidelijk dat je naar Hark! En co luistert en een herkenbare sound heeft. Ergens ontkom ik er niet aan de muziek af en toe met Nits in verbinding te brengen. Die kunnen ook zo’n wat tegendraadse sound etaleren. Eulalie heeft een funky swing en swag die je gelijk het nummer binnen trekt. Gek als ik zeg dat ik af en toe het gevoel heb dat David Bowie mee zingt ? U ziet het al, deze recensie gaat alle kanten uit schieten, net als de ongrijpbare muziek van Hark en co. Eulalie ontspoort op het einde even heerlijk om op het laatst weer in rust te komen.
A dream within a dream wordt hypnotiserend van zang en viool naar mistige winterdagen gestuwd. Een héél andere vertolking dan Alan Parsons. Evening star begint bijna Pink Floyd achtig qua gitaar en drumwerk. Hans Croon’s zang op dit nummer schurkt bijna tegen Chris Rea aan. Heel bijzonder. Qua sfeer is het bijna een huwelijk tussen Chris Rea en David Bowie in. Een hoog “seventies” gevoel. Vervreemdend, betoverend, raar – briljant.
The happiest day is prachtig groots in zijn kleinheid. Opeens overvalt het mij weer hoe gevarieerd de nummers zijn ten opzichte van elkaar. Viool, zang en piano vloeien zo prachtig eigenzinnig samen. Onderscheidend. Echt Muziek. En dan heb je me. Hier is een stel gerijpte muzikanten aan het werk. Dat voel je, en die ervaring ademt in alles door. Soms neig ik naar vergelijkingen, maar ik kan deze muziek niet met iets anders vergelijken. Hou je van David Bowie, Nits en een subtiele jaren 70 sound muziek: blind kopen dit album.
To the river begint met een schreeuw van een zwarte kraai (geen raaf!) en wordt door de zang van Ricky Koole en de slide gitaar en soundscape van Michiel Nijenhuis naar een prachtig hoogtepunt gevoerd. Wat is het geluid prachtig op dit album. Orbitus. Piano, viool, cello in een instrumentale drie-eenheid die even harmonieus als ergens ongemakkelijk voelt.
Eldorado rockt opeens. Hans Croon’s zang geeft de stuurse compositie het juiste vuur mee. Je zou niet zegen dat deze muziek in 2023 gemaakt is, maar veel langer geleden, en dat is hier een compliment. Men herkent er “iets” van vroeger bands uit, zonder nu de vinger er op te kunnen leggen aan wie of wat het je doet herinneren. In een ondefinieerbare herkenning aan iets vinden we vaak iets goed.
The lake trekt je weer een droomwereldachtige omgeving binnen die overvloeit in Song. Nijenhuis wat jaren 60 achtige overstuurde gitaar schudt je op het eind wakker.
To one in paradise laat opnieuw zien waar The playful maziness of art om draait: waarachtige muziek, draaiend om stem en instrument. Eigenzinnig in elkaar verwoven. Muziek met meerdere lagen die zich niet in één draaibeurt laat vangen.
Silence besluit het album met diezelfde bevreemdende sound. Een zekere disharmonie en harmonie strijden met elkaar. Donker. Tja, met Edgar Allen Poe liep het, op slechts 40 jarige leeftijd, niet goed af.
Zijn werk leeft, tot op de dag van vandaag nog steeds door. Hark en co. Hebben – alweer – een totaal eigen/zinnige plaat gemaakt. Eigen en zinnig. Ga hem beluisteren en zet hem nóg eens op. Of ga de cd presentatie bekijken en beluisteren op 4 november in Amsterdam.
Het nummer Silence eindigt in mijn pc cd speler in iets geks. De schijf houdt niet op met draaien nadat de muziek gestopt is. Ik hoor slechts een tik, alsof er een hartslag achter blijft. De hartslag van de voortgaande tijd? Zo klinkt stilte.. een uniek einde aan een cd? Of begin ik geluiden te horen die er niet zijn en ben ik betoverd door Hark en co?
Soms moet je niet op zoek gaan naar verklaringen of antwoorden..
Net als ik de cd er uit wil halen, stopt hij.
Silence..
door Thomas Kamphuis
Recente reacties