xPropaganda
Propaganda – The heart is strange
Door Thomas Kamphuis
Totaal door mij over het hoofd gezien, de afgelopen (ruim) twee jaren, is het in 2022 dor Propaganda uitgegeven album The heart is strange. We moeten hier zeggen: xPropaganda, omdat er thans twee gescheiden Propaganda’s zijn. XPropaganda behelst de twee originele zangeressen Claudia Brücken en Susanne Freytag. Het album is geproduceerd door Stephen Lipson.
Het duurde zevenendertig jaar – ! – totdat Claudia Brücken en Susanne Freytag het moment dáár vonden om de in hun ogen eindelijk waardige opvolger van Duel (1985) uit te brengen. Ik zag, toevallig, op YouTube de video van Don’t (YouMessWithMe) en raakte benieuwd naar het hele album. En ik zeg het maar gelijk: hij heeft zich gelijk genesteld bij de favoriete albums van 2024.
Het album trapt af met The Night, een zéér Propaganda waardig nummer, door Stephen Lipson voorzien van een stuwende beat en gloedvol gezongen. Door het hele album heen blijkt hoezeer Claudia en Susanne bepalend zijn (geweest) voor het geluid van Propaganda, op dat briljante album uit 1985. Chasing Utopia zet de sterke lijn gewoon voort. De keyboards, gitaar en drum(computer) op de achtergrond máken het de beste Propaganda plaat die je je maar kunt voorstellen anno 2024. De andere helft van Propaganda heeft ook een album uitgebracht, maar mist uiteraard de onmiskenbare hart en ziel van de zang van Claudia en Susanne. Muzikaal is het her en der interessant, maar ik kan gewoonweg niet luisteren naar een totáál andere – en dertig tot veertig jaar jongere zangeres – die de diepte van het leven mist die Claudia en Susanne wel hebben- zonder te denken: welke band is dit? Sterker nog: de zangeres op het album Propaganda – Propaganda, Thunder Bae heeft nog geen teennagel van wat Claudia en Susanne in 1985 al wél hadden en anno 2022 nog méér. En dat zegt genoeg. Bij The heart is strange wéét ik het. Vóel ik het. Binnen een paar seconden.
Van de nummers, waaronder Chasing Utopia, gaat een majestueuze rust en zelfverzekerdheid uit. Nummers die je vervoeren, met sax en al. Razend knap als je, na zoveel jaar, op je – bijna en ruim – zestigste nog zo’n album weet te maken. Zat het er al altijd in, maar was er nu pas de rust om het naar buiten te laten komen?
Beauty is truth laat Susanne weer declameren, alsof het weer 1985 is. Het ritme is dwingend maar nooit kil en altijd voorzien van die meanderende synths rondom de zang en drums. The heart is strange geeft een mysterieus klankbeeld die – gek genoeg – 1985 en 2022 moeiteloos met elkaar verbindt. Veel van de nummers weren hypnotiserend en kunnen rustig een kwartier door gaan zonder ook maar één seconde te gaan vervelen. Zo lang duren ze niet, maar het had gekúnd.
Only Human schakelt qua dynamiek een tandje terug en is een opmaat naar een adempauze of beter: middenstuk, voordat de plaat overgaat naar een magistraal slot. Only Human is misschien het meest vlakke nummer op The heart is strange, maar daarom onderscheidt zich de rest zich zo sterk. Don’t (YouMessWithMe) heeft weer die sterke Propaganda beat. Het, ogenschijnlijke eenvoudige, nummer tilt je op. Zoals Propaganda zo goed kon, ooit op dat ene magistrale album uit 1985. Het nummer vloeit naadloos over in No ordinary girl. Claudia zingt het bijna als een hedendaagse Marlene Dietrich. Het door Susanne gedeclameerde ‘Don’t be a fool’ is een grappige verwijzing naar het album Duel. De ruimtelijke productie maakt dit alweer zo’n nummer wat je op een lange, donkere herfst- of winteravond (of nacht!) op zet. En is dat vaak niet de beste muziek?
The wolves are returning is één van de – verschillende – hoogtepunten van The heart is strange. Propaganda anno 2022 en magistraal. Het is een geweldige compositie aar de synths omheen en doorheen zwerven onder een stuwende beat. Het nummer verwijst naar het opkomende rechts-extremisme. Claudia zingt zwoeler dan ooit en mooier dan ooit. Het tilt het nummer naar grote hoogten. Ik vraag mij af of Stephen Lipson alle muziekpartijen gecomponeerd heeft. Als dat zo is, dan heeft hij een knappe prestatie geleverd. Maar: op de informatie bij het album staan ook John Williams, David Ranger, Pete Murray, Ash Soan en Terry Edwards vermeld op als respectievelijk programmeur, gitarist, keyboards, drums en saxofonist genoemd, dus we hebben hier met een volwaardige band te maken. Alhoewel alleen Claudia en Susanne op de cover staan en Stephen op de binnenzijde van het boekje.
Ribbons of steel ádemt, een gelukzalige negen minuten lang. Het is een nummer wat eigenlijk niet mag eindigen en het hoogtepunt van het album. De sfeer is meeslepend, meditatief, donker, verlangend of omkijkend naar dagen die voorgoed geweest zijn. Een nummer wat ze nooit in 1985 geschreven konden hebben, maar wat als een onvermoed heel gebleven ruïne opeens tot ons schijnt. We lopen er in rond, verdrinken in gedachten en voelen ons rijk. Rijk met een krachtig en ontroerend album, wat na zoveel jaren mocht en kon ontstaan en wat naar meer, veel meer, verlangen doet.
Recente reacties