Merel and Tony – Worst of all lovers ****  CD recensie. Merel van Dijk en Tony Barilla ontmoetten elkaar in 2013 terwijl ze werkten aan een kunst opstelling in een klein Hollands dorp. Sindsdien hebben ze verschillende EP’s uitgebracht, muziek geschreven voor This American Life en andere podcasts, zijn gevraagd om de muziek te componeren voor een musical voor een in Houston gezeten theaterbedrijf, namen een album op met protestsongs gesponsord door de Houston Kunst Alliantie, toerden door Texas met hun band The Woe Woe Woes. Merel en Tony verdelen hun tijd tussen Rome en Houston. Het album Worst of all lovers...

Recensie Simple Minds – Direction of the heart (2022). Vorig jaar ging Simple Minds op de Unplugged tour. Ik had tickets gekocht, maar een vakantie kwam daartussen. Tegelijkertijd had ik niet veel spijt deze tour niet gezien te hebben. Simple Minds leek wel verworden tot een E-Street band met Jim Kerr en Charlie Burchill als enig overgebleven vaste waarden. Andy Gillespie – toch bijna 15 jaar lid van de band als toetsenist, was opeens van de aardbodem verdwenen. Drummer van het tweede uur, Mel Gaynor, was dat opeens eveneens, na 34 jaar. Wat de oorzaak was, en wie er wanneer op reactie van wat of wie de brui aan...

NITS – NEON *****CD Sterven in schoonheid Na een bijzonder onfortuinlijk jaar – studio De Werf brandde in mei af – ziet NEON het levenslicht. Het album was al vòòr de brand opgenomen. Het album begint met Sunday painter. Het is vintage NITS. Rob Kloet toont zich – voor de zoveelste keer – een unieke, creatieve drummer. De Sunday painter; de schilder die niet schilderen mocht en dat toch ging doen. Het is een verraderlijk intro op NEON. Ghost ranch gaat een andere toer op. Donker, mysterieus. Het roept de sfeer van de donkere nummers op ANGST (2017) op, en dat is, wat mij betreft, een feest der herkenning. ANGST...

Blind vertrouwen – Wonder ***** ‘ Een man is een man. Twee man is een band. En die band zijn wij. Theo van Duijl en Jos Bloemkolk. Wij zijn (en hebben) Blind vertrouwen, een Nederlandstalig, akoestisch, duo met een lange historie en een nieuw vooruitzicht. We kennen elkaar al meer dan veertig jaar, eerst als helft van de Rotterdamse band Noodweer, nu al een paar jaar als tweezijdige liedjesmakers’. Na zoveel jaar ná Noodweer – maar is Noodweer eigenlijk wel weg, laat staan vér weg ? – is enige introductie gewenst en vandaar dat ik deze recensie begin met dit deel van de tekst uit het cd boekje bij Wonder van Blind...

Porcupine Tree – Closure/continuation CD recensie ***** Het moederschip vaart weer We werden grijzer, kaler, 12 jaar ouder, maar het wonder geschiedde: The beast is back. Dat beest zou kunnen slaan op Porcupine Tree’s drummer, Gavin Harrison, de allerbeste en creatiefste drummer ter wereld, het kan ook slaan op de terugkeer van het progrock vlaggenschip. Beide zijn waar. De nodige solo albums van Steven Wilson verder werd – dankzij zijn bestendige band met Gavin Harrison – godzijdank de noodzaak gevoeld om tóch weer bij elkaar te komen. Om nummers, welke al jaren...

Frank Boeijen – Subliem Gebaar CD recensie *****. Na Een vermoeden van licht (2015) was ik Frank Boeijen even uit het oog verloren. Live was die tour wat minder geslaagd vond ik. De wel heel minimalistische instrumentatie en band samenstelling zorgden er voor dat het moeite kostte om de aandacht er bij te houden. De uitvoering van – buiten kijf kwalitatief goede nummers – kan ook té uitgekleed en kaal worden. Het nieuwe album, verschenen in januari, bleek echter goed ontvangen en ik was weer getriggerd. In Die zelfbedachte hemel is een zeker einde van het leven en projectie op het ouder worden – Frank Boeijen...

Frank Boeijen live in Stadsgehoorzaal Kampen 11 maart 2022 ***** Koud terug van de Nits, kwam een andere Nederlandstalige artiest bij mij boven drijven, welke altijd de lente aankondigt maar een zekere herfst vertolkt: Frank Boeijen. Stom toevallig zag ik dat deze een week later in Kampen zou optreden en het was alweer een jaar of 7 geleden dat ik hem voor het laatst zag. In januari had hij een – goed ontvangen – nieuw album gekocht, Subliem gebaar, welke ik alsnog aanschafte. Een recensie van dit album leest u elders op deze site, maar de kwaliteit van de nummers en de wat steviger insteek dan op voorgaande albums...

Nits live in Hedon  Zwolle – 4 maart 2022*****. Het was alweer 2,5 jaar geleden dat ondergetekende een concert bezocht, toevallig van de band welke nu weer de eerste is die ik bezoek. Nits zijn afgelopen 2,5 jaar met horten en stoten, al naar gelang corona het toe liet, blijven optreden en hadden een soort van tour volgend op hun laatste album Knot uit 2019. Hedon is aanvankelijk nog vrij leeg maar geleidelijk loopt de zaal dan toch driekwart vol. Het bovengedeelte is gesloten: mogelijk is men toch nog iets terughoudend naar een concert te gaan nu alles sinds kort weer normaal is. Oorlog en verlies. De oorlog in...

Porcupine Tree wederopstanding – definitieve afsluiting of nieuw vervolg?. Heel, heel soms nog, is er opeens muzieknieuws wat je doet opspringen van levensplezier. Er gebeurt iets wat je nooit meer had verwacht en wat opeens aanvoelt een enorme kers op iets nog veel groters. Hoe gaan die dingen? Het blijft speculeren. Na het live album Octane Twisted ging Steven Wilson en de andere bandleden hun eigen gang. Steve Wilson bracht solo een fraai trio uit: Grace for drowning (2011), het uitermate donkere en bij wijle spooky, welhaast conceptalbum, in 2013 gevolgd door het fraaie The raven who refused to sing en tenslotte zijn...

Steven Wilson komt met nieuw album The Future Bites. Staalkaart van al het voorafgaande. Met het nodige uitstel is vorige maand het nieuwe solo album van Steven Wilson verschenen. De geluiden die het album vooruit snelden, stelden mij niet echt gerust. De nodige Porcupine Tree adepten leken af te haken bij de met To the bone (2017) ingezette elektronische koers van Wilson. Ook ondergetekende kreeg het gevoel op een keerpunt aanbeland te zijn. Maar .. een iets minder duidbare plaat van Wilson was nog steeds zeer te knagen, natuurlijk. En mág het, op je 50ste, even de turbo op standje korte pauze? In retrospectief laat...

Deep Purple – Whoosh! Ik heb een wat aparte band met Deep Purple. In de jaren 80 was ik helemaal gek met hun eerste 4, 5, 6 albums. Voor de toenmalige vader van mijn vriendin kocht ik in 1990 Slaves and masters, die hij ‘niet onaardig vond’. Ian Gillan had toen al zijn biezen gepakt, maar keerde in de jaren 90 terug. Ik verloor Deep Purple uit het oog, en zo zit je opeens dertig jaar later bij een vriend die mij de laatste Purple laat horen. Deep Purple, anno 2020, Ian Gillan is 75, kan dat nog wat zijn? Goeiedag ja, is alomvattend het antwoord. Het eerste nummer Throw my bones knalt er al gelijk lekker...